ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Μετά τα πρόσφατα συμβάντα παιδοφιλίας, που αναφέρθηκαν και προβλήθηκαν εκτενώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από πολλούς τέθηκε θέμα για επαναφορά, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, της θανατικής ποινής. Κατά καιρούς έχουν γίνει μακροσκελείς θεωρητικές συζητήσεις γύρω από το θέμα, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται κάποια απόπειρα προώθησης του μέσα στο χώρο του κοινοβουλίου. Βέβαια, έχει γίνει δήλωση για την επαναφορά της θανατικής ποινής από πρόεδρο κόμματος, χωρίς να υπάρξει κάποια άλλη εξέλιξη.

Το όλο θέμα γύρω από την θανατική ποινή έγκειται στη σημασία και στο σκοπό που δίνουμε στο σωφρονιστικό σύστημα. Ένα σύστημα που μέσα από τις σύγχρονες συντηρητικές και εξτρεμιστικές πιέσεις πού υφίσταται, έχει πλέον χάσει την ταυτότητα του, τον ουσιώδη ρόλο του.

Ένα ρόλο ο οποίος δεν έχει γίνει κατανοητός από τη πλειοψηφία των πολιτών της μικροαστικής τάξης. Ο σκοπός του σωφρονιστικού συστήματος είναι η επανένταξη κάποιου στις δομές του κοινωνικού οικοδομήματος, για αυτό ονομάστηκε και ‘σωφρονιστικό΄’, και όχι ο εξοστρακισμός του από αυτό. Με την θανατική ποινή δεν θα μπορούσαμε όπως είναι δυνατόν να κατανοηθεί να επιτύχουμε τον ποθούμενο σωφρονισμό. Άρα με μόνο αυτό το επιχείρημα θα μπορούσαμε να βγάλουμε την θανατική ποινή έξω από το πλαίσιο του σωφρονιστικού συστήματος, και να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο που μόνο σκοπό έχει τη εκδίκηση και την τιμωρία.

Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να κάνει λόγο για το αίσθημα της αδικίας από τη πλευρά του παθόντα ή της οικογένειας του, καθώς και για ουσιαστική ατιμωρησία του δράστη. Αυτά όμως τα επιδερμικά επιχειρήματα έρχονται να διαψευστούν από την ίδια την πραγματικότητα. Ο θάνατος ποτέ δεν φέρνει τη λύτρωση όσο και αν αυτή επιδιώκεται απεγνωσμένα μέσα από αυτόν. Επίσης η φυλακή δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το ιδανικό μέρος διαμονής, αλλά σαν μία επίγεια φυλακή, έναν καθημερινό θάνατο.

Μέσα από την θέσπιση της θανατικής ποινής η ανθρωπότητα χάνει ουσιαστικά την φερεγγυότητα των νόμων της, όπως αυτή είχαν διαμορφωθεί ύστερα από αιώνες ζυμώσεων. Η κλασσική εποχή η αναγέννηση, ο διαφωτισμός και οι ιδέες που πρέσβευαν οι παραπάνω εποχές γύρω από τον άνθρωπο εξαφανίζονται. Η παλιννόστηση της ανθρωπότητας σε μεσοποτάμιες νομοθεσίες, θα είναι η αρχή του τέλους για τη νομοθεσία και κατά συνέπεια η αρχή του χάους.

Α.Μ. 19/12/2007