Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

ΓΙΑΤΙ......





Όλο το βράδυ, ήταν ένα γιατί. Ο ύπνος, ένας καλεσμένος που δεν ήρθε. Σε ότι και αν κάνεις η ζωή θα είναι εκεί να σου θυμίζει πόσο άδικη είναι. Να σε προκαλεί σε κάθε ευκαιρία να τραγουδήσεις κλαίγοντας....
2 ημέρες δίχως ύπνο και ύπνος δεν έρχεται. Μόνο παράπονα δίχως αποδοχή και σπασμωδικά αναφιλητά και ένα
γιατί, ένα γιατί.....

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Ένα ποίημα για τη χαμένη ζωή

Και εγέννετο Τέλος.

Πριν γεννηθεί η αρχή.

Πριν ξεκινήσει η αγάπη.

Ένα ανεκπλήρωτο συναίσθημα να πλανιέται σε έναν απέραντο κάμπο με κίτρινα άνθη.

Η σιγαλιά.

Το φως των αστερίων.

1 2 3 4 μίλημα λέξεων σύμπαντος.

Οι ξανθιές σου έννοιες στο ηλιοκαμένο σου μέτωπο.

Ο ρυθμός του σύμπαντος.

Οι ατελείωτοι παλμοί της καρδιάς του.

Της ίδιας του της ψυχής.

Της ψυχής που μας δένει σε κύκλο να συνεχίζουμε αιώνια στην απεραντοσύνη.

Τέλος εδώ ζωή.

Έφυγες μiα νύχτα χωρίς να σου κλέψω τη γλυκιά σου αναπνοή.

Μοιρολόγησε τώρα πάνω από το νεκρικό μου μάρμαρο για σένα που δεν σε έζησα ποτέ.

Για σένα που πόθησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Πλέξε τώρα την ελεγεία που μου πρέπει.

Μόνο μην κλάψεις.

Τα δάκρυα ορίστηκαν μόνο για μένα.

Δεν είχα δυνατή ψυχή.

Δεν κατάφερα να τους δώσω πνευματική υπόσταση.

Να τα μεταφράσω στη γλώσσα των ανθρώπων.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Πως το ψέμα τους έγινε δική μας αλήθεια


"Είπαν πως την είχες αγαπήσει σε μια κρίση μαύρου πυρετού." Έγραφε ο Νίκος Καββαδίας στο Σταυρό του Νότου. Στίχος που παραπέμπει προφανώς σε κάποια γυναίκα, αλλά στο δικό μου μυαλό, ίσως και σε κάποιων άλλων, αυτός ο στίχος έχει πάρει μια διαφορετική ερμηνεία. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω το τραγούδι ή διαβάζω το ποίημα και φτάνω σε αυτόν το στίχο σκέφτομαι τις αλλαγές ονείρων και επιθυμιών που έχουμε μέσα στα χρόνια, και πολλές φορές αυτές οι αλλαγές επιβάλλονται από τρίτους. Είναι πιο πολύ μια συνειρμική ερμηνεία. Κάτι που θέλεις πολύ σήμερα ίσως αύριο να μη σε ενδιαφέρει. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Βασισμένη στις αλλαγές.
Δεν πρέπει να μπερδεύουμε όμως την αλλαγή με την επιβολή. Γιατί κακά τα ψέμματα...τη σημερινή κοινωνία δεν τη διαμορφώνουμε αλλά μας διαμορφώνει. Τα πάντα ξεκινούν από τα σχολικά χρόνια. Χρόνια δίχως ουσιαστική μάθηση, σχεδόν χωρίς σταγόνα γνώσης. Αυτή η στήρα ''παπαγαλία'' και η ψευτοαξιολόγηση οδηγεί τελικά σε αλλαγή ονείρων. Σε αλλαγή σχεδίων για την ίδια τη ζωή. Είναι όντως τρομακτικό αν καθίσεις και το σκεφτείς.Στη συνέχεια έρχεται η τηλεόραση και γενικότερα τα Μ.Μ.Ε. που δεν είναι ικανά να διαμορφώνουν μόνο απόψεις αλλά και χαρακτήρες.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι λύσεις για διαφυγή ελάχιστες. Η εφαρμογή τους σχεδόν αδύνατη. Και αυτό γιατί πιστεύουμε, αντίθετα με την αλήθεια, ότι ολα είναι δική μας επιλογή.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Λόγια με δύναμη

Θα ήθελα μια μέρα τα λόγια, που εκπορεύονται άλλα από το μυαλό και άλλα απο τη ψυχή μου, να αποκτήσουν δύναμη. Τη δύναμη, να προκαλούν άλλα μυαλά και άλλες ψυχές, να δημιουργούν μια δικιά τους ξεχωριστή έκφραση. Κατόρθωμα που λίγοι το έχουν κατορθώσει. Κατόρθωμα που σε φέρνει ενα σκαλοπάτι πριν τη θέωση. Γιατί είναι θεϊκό τα λόγια σου να προκαλούν έμπνευση.
Παρακάτω παραθέτω ένα ποίημα του Ρίτσου που αποτελεί τρανό παράδειγμα της παραπάνω θέσης μου, για το πως κάποια λόγια προκαλούν έμπνευση.

Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς

Καρλόβασι, 28/7/87

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ’τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν’ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ’ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.

Όταν η έμπνευση δεν είναι εδώ

Αυτό το βράδυ η έμπνευση απουσιάζει. Παρ’όλο που οι ανείπωτοι λόγοι σου ειπώθηκαν σε ένα βλέμμα. Παρ’όλο που τα άστρα φεγγοβολάνε στον ορίζοντα. Παρ’όλο που η ανοιξιάτικη αύρα δροσίζει τα τριαντάφυλλα στον κήπο.

Όλα είναι τόσο ήσυχα. Τόσο όμορφα. Αλλά όλα δίχως νόημα. Μόνο εικόνες. Εικόνες αμετάφραστες. Ακατανόητες. Σχεδόν ασύλληπτες. Το συναίσθημα που ακολουθεί λέγεται τρόμος. Φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη φοβία για κάτι που δεν κατανοώ. Για κάτι που αισθάνομαι να ρέει μέσα στο αίμα μου. Μέσα στις ίδιες μου τις φλέβες. Αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που οι σελίδες μένουν βασανιστικά κενές. Τη στιγμή που τα όνειρα αλλάζουν τρόπο έκφρασης. Έρχεται η σιωπή για να μηδενίσει τα πάντα. Για να παραδώσει το μυαλό στην ηρεμία του τίποτα. Στην ηρεμία μας νέας αρχής.