Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Τίποτα

Τίποτα δεν γεννήθηκε για να με κρατήσει....πάνω στην αλλαγή του φωτός να νοιώσω.....και είναι αλήθεια πως ξέρω τα πρωινά που ξυπνάω ότι δεν γεννήθηκα για το υπερθετικό ούτε καν για το θετικό. Θα απομείνω στην άκρη εκείνου εκεί του βράχου και θα προσπαθήσω να κατανοήσω τι θα πει να ελπίζεις.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Η αναζήτηση

Σήμερα είπα να πάω μια μικρή εκδρομή. Άφησα το μακρινό μου άστρο, την μοναδική μου αλήθεια, και κατηφόρισα προς τους ορυζώνες. Εκεί είδα έναν παλιόφιλο που έψαχνε μια χαμένη ελπίδα. Τον βοήθησα. Μετά από πολύ ψάξιμο του είπα:"Οι λέξεις μας κάποτε θα χαθούν, σαν ζωγραφιές στην άμμο. Πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα όνειρά μας θα κρατήσουν πιο πολύ;" Τότε εκείνος απάντησε:"Τα όνειρα δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ. Τα άστρα κάθε βράδυ μας το δείχνουν και ο άνεμος μας το ψιθυρίζει."

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Οι λέξεις μου συνεχίζονται......

Σήμερα με ξύπνησε ένα όνειρο αλλόκοτο. Είχε ένα περίεργο όνομα και κρατούσε και ένα λουλούδι από κάκτο. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Σύντομα με ξαναβρήκε σε εκείνο το ξέφωτο με τις παπαρούνες, και άρχισε να με διώχνει από τον κόσμο του. Αναγκάστηκα να γυρίσω. Με μάτια πρησμένα από το ταξίδι προσπάθησα να δω το νέο φως. Πόσο πονάει το νέο. Μου θυμίζει νιότη που δεν πρόλαβε να εκδηλώσει τα θέλω της. Στην συνέχεια άρχισα σιγά-σιγά να μένω σταθερός σε αυτό τον κόσμο.
Φόρεσα ένα υπέροχο τραγούδι και βγήκα στους δρόμους που διψούσαν για ήλιο. Περπάτησα για ώρες. Είναι ωραίο να περπατάς και να βλέπεις τους ανθρώπους. Είναι ωραίο να περπατάς και δίπλα σου να στέκει η νιότη. Σε κάποιο στενό ξεπρόβαλε το σπίτι της με τον υπέροχο κήπο με τις λευκές τριανταφυλλιές. Έριξα μια κλεφτή ματιά και συνέχισα. Πρόλαβα να τη δω να χορεύει με δύο πεταλούδες. Πρόλαβα να τη δω να χαμογελά έξω από τον κόσμο μου.
Ο δρόμος με έβγαλε στα πόδια της νόνας βελανιδιάς. Κάθισα και έκλαψα. Αυτό κάνω από τον 15ο Απρίλη μου. Εκείνη με άκουσε. Όπως κάθε φορά άλλωστε. Σκούπισε τα δάκρυα μου με τα φύλλα της και μου έψαλε για τις χαρές που έρχονται. "Ο θάνατος δεν ξεχνιέται" ψιθύρισα. Μιλώ σαν να είμαι ένας από δω. Κάθε φορά που αφήνω το κρύο να με τυλίξει. Κάθε φορά που προσεύχομαι σε κάτι που ίσως να αγνοώ.
Ξαφνικά πέταξα ψηλά και γύρισα πίσω. Σε μια νιότη που δεν θα τελειώσει ποτέ. Τόσο τραγικό....ακόμη θυμάμαι τη μάνα μου να κλαίει όταν το έμαθε. Ναι, μάνα θα μείνω πάντα νέος, γιατί στεναχωριέσαι; Κάθε που χαράζει έρχομαι και σου χαϊδεύω τα μαλλιά και σου αφήνω λουλούδια στα πόδια. Κοιτάζω το πρόσωπό σου που γερνά ενώ εγώ μένω ίδιος. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις. Ο πατέρας κατάλαβε από την αρχή.
Τα λόγια που μεταφράζω από την καθαρή σκέψη αλλοιώνονται σαν όλους εσάς. Τέρμα πια τα δάκρυα. Θα χαμογελώ σαν εκείνο το πρωινό, σαν εκείνο το απόγευμα. Τώρα πια θα έρχεται τα απογεύματα η Λήθη να μου δείχνει τα παιχνίδια της. Θα περνάμε ώρες ατέλειωτες παίζοντας και γελώντας. Αλλά πάντα θα κάνω βόλτες. Βόλτες έξω από τον κήπο με τα λευκά τριαντάφυλλα, από τη νόνα μου και από την χαρούμενη τώρα πια μάνα.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Οι λέξεις μου

Πόσο ακόμη θα ονειρεύομαι την άγνωστη μορφή σου; Πόσο ακόμη θα διστάζω να μιλήσω στην ευτυχία; Τα γέλια ενός χαμένου φίλου, τα γέλια μιας σκιάς μου θυμίζουν εκείνον τον ήλιο, μου φέρνουν στον νου το θορυβοποιό φως του. Πως άλλαξα έτσι; Πως ξέχασα έτσι; Την μάνα μου που ερχόταν κάθε λίγο έξω από την αυλόπορτα με ένα σωρό φιλιά στην αγκαλιά της. Τη νεραϊδούλα που περίμενε με ένα χαμόγελο στους κήπους με τις τριανταφυλλιές. Τους επαναστάτες που είχαν σαν όπλα πέτρες και ξύλα. Πόσο ακόμη θα ξεχνώ τα λόγια σου δίπλα στο ποταμάκι; Πόσο ακόμη θα γερνώ σαν εκείνο το δέντρο που μας κοίμιζε στην αγκαλιά του τόσους αιώνες; Πάντα στο τέλος αλλάζει η ζωή ή ξαναγεννιόμαστε. Σαν εκείνο το αστέρι που έριξα και έγινε παπαρούνα. Σαν τα ψέμματά μου που έγιναν αλήθειες.
Τα ξανθά σου όνειρα άρχισαν να με φοβίζουν. Όπως εκείνο το κοριτσάκι που στέκεται και μου τραγουδά κάθε σούρουπο. Τα ξανθά σου όνειρα γίνονται εφιάλτες. Εφιάλτες που με εκτοπίζουν από τη γαλήνη. Τώρα θα αρχίζω να κολυμπώ σε ένα γαλάζιο ουρανό ψάχνοντας για νέα όνειρα, για νέες ελπίδες. Μη λησμονείς τους δρόμους που περπάτησα και τα λόγια που φύτεψα μέσα στις καρδιές των φίλων. Άλλα έγιναν δέντρα αιώνια και άλλα ξεραμένες μαργαρίτες. Πόσο πονάω όταν μιλώ για αυτά.
Μεγαλώνει το σώμα μου και μαζί του γερνάω και εγώ. Πάντα όμως κρατάω εκείνο το φεγγαράκι που μου χάρισε ο πατέρας. Τι ωραία που κρύβει τους αστερισμούς όταν το ταξιδεύω τις νύχτες. Και σε κάποια ταξίδια βλέπω εκείνο το μακρινό φως που με καλεί επίμονα σαν μαγνήτης να κάνω το ταξίδι προς την αθανασία. Πόσο φοβάμαι το αιώνιο. Πόσο φοβάμαι τον αιώνιο έρωτα που καίει τους οφθαλμούς και σε κάνει τυφλό.
Τώρα που σίγησαν οι καλαμιές μπορώ να μιλήσω. Δεν θα φοβάμαι πλέον το σκότος. Δεν θα το βλέπω σαν απειλή. Μόνο σαν ηρεμία. Παρωδική ή αιώνια. Σαν ευκαιρία για ανάπλαση. Δίκιο έχω. Έτσι είχε πει και εκείνος που έφυγε για το ταξίδι. Έτσι μου είχε ψιθυρίσει και εκείνο το ανώνυμο κορίτσι της αλμύρας. Τι ωραία που είναι αυτή η σιγή....αλήθεια είναι πλέον.
Το να μετουσιώνεσαι σε ευλογία είναι τόσο παράξενο, αλλά και τόσο φυσικό.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Παιχνίδι

Ευχαριστώ λοιπόν τον χρήστη ireth http://irethblog.blogspot.com/

Οι κανόνες του παιχνιδιού:Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Λοιπόν,έχουμε

1. Πονάω που δεν έχω αγαπηθεί όσο έχω αγαπήσει.
2. Κλαίω για την εφηβεία που δεν έζησα.
3. Μου αρέσει να κάθομαι στο σκοτάδι είτε γράφοντας είτε απλά κρύβοντας τον εαυτό μου από τον κόσμο.
4. Μισώ την υποκρισία και τα λόγια πίσω από τη πλάτη.
5. Θέλω κάποτε να εκδοθούν τα ποιήματά μου.
6. Θέλω τους φίλους που έχω τώρα να τους κρατήσω για μια ζωή.
7. Προτιμώ ένα καλλίτερο αύριο παρά ένα μέτριο σήμερα.

Θα κάνω τώρα ζαβολιά και δεν θα καλέσω κανέναν στο παιχνιδάκι.......