Ξωθιά

Πίνω απο μία αλήθεια που δεν θα πω ποτέ, ξεχνώ στη ζάλη των ονείρων λέξεις και χαμόγελα που ανυψώνουν αλλά και αρρωσταίνουν, σε ένα γλυκό πόνο που δεν ορίστηκε για μένα, σε μια γλυκιά αντωνυμία του έρωτα που εκφράστηκε με ξένους φθόγγους. Μακριά μου και ας βρίσκεσαι κάθε μέρα τόσο κοντά...μια παραίσθηση ανακατεμένη με ασημοκεντημένες ωδές παραμυθιού....και πόσο πονάει αύτο το όραμα.....δεν θα μιλήσω ποτέ....για να μη χαθεί για πάντα....για να μη ξυπνήσω από αυτό τον μακρύ γλυκό ύπνο.....