tag:blogger.com,1999:blog-75231990076000511732024-03-12T18:18:37.919-07:00Cogito ergo sumΓιατί είναι η σκέψη που επιβεβαιώνει κάθε στιγμή την ύπαρξη.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-44831973184097946572009-12-15T14:02:00.000-08:002009-12-15T14:49:03.945-08:00Είμαι τόσο κοντά σου....Άκουσε τις κραυγές των βλεμμάτων μου.....είμαι τόσο κοντά σου, γιατί δεν ακούς; Περιπλανιέμαι σε θάλασσες ατελείωτες αναζητώντας τον ερωτά σου, και εσύ είσαι έτοιμη, έτοιμη να χαθείς σε ξένους ωκεανούς....είμαι τόσο κοντά σου, γιατί δεν ακούς;<br />Κρατώ στα χέρια μου το όνειρο που ψάχνεις σε μακρινούς αστερισμούς<br />τα λόγια της ευτυχίας σου που δόθηκαν στη λήθη, γιατί δεν ακούς;<br />Τόσο κοντά σου, τόσο κοντά σου γιατί δεν μ' ακούς;Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-54133931638669605632009-10-29T08:57:00.000-07:002009-10-29T09:08:10.878-07:00Βράδυ δίχως ΠανσέληνοΠονάω σαν την ηλιαχτίδα που βουτάει στον ωκεανό<br />Χωρίζομαι και ενώνομαι<br />στα 2<br />στα 3<br />στα 4<br />και πάλι 1.<br /><br />Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου<br />Προσπαθώ να ψελλίσω λόγους μαγικούς<br /><br />Αντίστροφα μετράω το χρόνο που κυλάει αργά<br />Αντίστροφα μετουσιώνω τις τύψεις σαν φταίξιμο άλλου<br /><br />Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου<br />Προσπαθώ να σε φτάσω<br /><br />Αλλά αγαπάς την άλλη μου ζωή<br />Καιρό έχω αλήθεια να πονέσω.<br /><br />Χωρίζομαι και ενώνομαι<br />στα 2<br />στα 3<br />στα 4<br />και πάλι 1.<br /><br />Που πήγαν τα δάκρυα;<br />Που πήγε εκείνο το ροζ καλάθι με τις ευχές σου;Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-14184748546652771462009-10-29T08:48:00.000-07:002009-10-29T08:56:29.144-07:00ΣιωπήΔεν μιλάω. Δεν μιλάω.<br />Σιωπή.<br />Αλλά δεν ακούω τίποτα.<br />Δεν ακούω μια συγγνώμη.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-77868371920035668632009-10-28T07:12:00.000-07:002009-10-28T09:36:02.157-07:00ΠαγωνιάΚαι είμαι μόνος μεσ'της νυχτιάς την παγωνιά, Θε μου, γιατί δεν ξημερώνει.....;Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-59167397143781801492009-10-07T07:16:00.000-07:002009-10-07T08:16:26.529-07:00SomniumΣαν ψέμα μου φάνηκε η σημερινή πραγματικότητα, τόσο ζέστη, τόσο κούραση πάνω στα βλέφαρα, αλλά τα τζιτζίκια φάνταζαν ανυπόφορα...τόσο ζέστη...και οι σκέψεις του μεσημεριού καίνε σαν την καυτή άμμο, ανυπόφορες.....το μαξιλάρι μουσκεμένο από την ντροπή....τότε άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα στην παραίσθηση της παραλίας.<br /> Η παραλία.Άδεια μελαγχολική.Ήθελα πολύ να βουτήξω...αλλά τα κύματα με απειλούσαν με ηχηρές κραυγές μιας προαιώνιας γλώσσας. Βάδιζα στην άμμο....είχε πια πέσει απόγευμα....τότε ήταν....τότε που άκουσα τη φωνή της για πρώτη φορά...γύρισα να κοιτάξω, κανείς, τίποτα...."τα κύματα", σκέφτηκα και συνέχισα την άσκοπη πορεία μου.....ξανά η φωνή της.....σταμάτησα παγωμένος...."δεν είσαι από εδώ..."σκέφτηκα και τότε εκείνη μου απάντησε καταφατικά...."είμαι από ένα μέρος πέρα από το δικό σου χώρο και χρόνο, πέρα από τη δική σου σκέψη και αλήθεια,ίσως υπήρξα πριν από σένα, ίσως να είσαι εσύ το παρελθόν, δεν ξέρω...δεν είμαι νεκρή αλλά ούτε ζω αυτό που αποκαλείς εσύ ζωή, νοιώθω πόσο αλλόκοτος θα ήσουν στα μάτια μου, αλλά οι ψυχές μας είναι τόσο ίδιες και εγώ θα σου ήμουν αλλόκοτη....η πνευματικότητα μου με κάνει να αντιλαμβάνομαι το φόβο σου, μη φοβάσαι, ο ηθικός νόμος που με εκφράζει δεν δικαιολογεί φόβο, άσε με να διαβάσω τον νου σου.....άλλη πραγματικότητα αλήθεια...είστε ύλη που διακατέχεται από πνεύμα...ενώ σε μας η ύλη είναι καθαρά απομεινάρι της εξέλιξης....βλέπω και συν αισθήματα...ώστε ο έρωτας υπάρχει και σε αυτή τη γωνιά του κόσμου..."<br />Ύστερα μόνο ο ήχος των κυμάτων,...ήταν όνειρο; μήπως η ζέστη; Επέστρεψα στο ζεστό δωμάτιο....απλά μου έλειπε ύπνος αυτό ήταν.Η κούραση.Αλλά πως η κούραση μπορεί να σου αγγίζει τη ψυχή...;Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-20550551513085782812009-07-06T07:12:00.000-07:002009-07-06T07:59:29.045-07:00ΞωθιάΠίνω απο μία αλήθεια που δεν θα πω ποτέ, ξεχνώ στη ζάλη των ονείρων λέξεις και χαμόγελα που ανυψώνουν αλλά και αρρωσταίνουν, σε ένα γλυκό πόνο που δεν ορίστηκε για μένα, σε μια γλυκιά αντωνυμία του έρωτα που εκφράστηκε με ξένους φθόγγους. Μακριά μου και ας βρίσκεσαι κάθε μέρα τόσο κοντά...μια παραίσθηση ανακατεμένη με ασημοκεντημένες ωδές παραμυθιού....και πόσο πονάει αύτο το όραμα.....δεν θα μιλήσω ποτέ....για να μη χαθεί για πάντα....για να μη ξυπνήσω από αυτό τον μακρύ γλυκό ύπνο.....Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-72228048214606361972009-04-21T19:50:00.000-07:002009-04-21T20:17:24.354-07:00Πάει Καιρός.....Πάει καιρός...αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπω, ποτέ δεν σταματώ...πάντα θα είμαι κάπου εδώ τριγύρω....σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι της πόλης με σόλες φορτωμένες χιλιόμετρα, με σκέψεις φορτωμένες αλήθεια....Έπαψα πια να κρίνω φωναχτά, για αυτό κρύφτηκα, φοβούμενος το λάθος. Η νύχτα με αγκάλιασε με στοργή...δεν ήξερα ότι υπάρχει τόσο ηρεμία πια στον κόσμο...το χώμα είναι υγρό...ανοιξιάτικη βροχή...Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα μου λείψει πιο πολύ από την ημέρα...το φως του ήλιου; Μάλλον όχι...Πάντα μου έκαιγε βαθιά τα μάτια με τρόπο απόκοσμο...Το πλήθος να τρέχει στους δρόμους; Η ζέστη; Τίποτα από αυτά...μόνο κάποιες εικόνες ίσως....Όπως το χαμόγελό της σε εκείνη την παραλία, εικόνα γεμάτη φως, φως και κάτι ακόμη...ανεξήγητο. Σταματώ και αφουγκράζομαι...νυχτοπούλια....Οι πράξεις μας μετράνε πιο πολύ από τα λόγια μας...και ναι έκανα λάθη, ίσως πρόδωσα χωρίς να το καταλάβω....δεν θέλω μόνο να παίρνω αλλά και να δίνω....αλλά ίσως δεν έμαθα να το κάνω σωστά...Ένας καθρέφτης στη μέση του δρόμου..παρατημένος...καθρεπτίζει το λευκό μου πρόσωπο και τα μαύρα μου μαλλιά...αλλάζω δρόμο....Πότε έπαψα να σκέφτομαι διαφορετικά; Δεν θυμάμαι...Δεν θυμάμαι πλέον πολλά...ίσως να φταίει το ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ....Αρχίζω και νυστάζω...χαράζει....ήρθε η ώρα της ανάπαυσης...Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-43996530422113592072008-11-30T16:52:00.000-08:002008-12-01T15:08:35.888-08:00ΤίποταΤίποτα δεν γεννήθηκε για να με κρατήσει....πάνω στην αλλαγή του φωτός να νοιώσω.....και είναι αλήθεια πως ξέρω τα πρωινά που ξυπνάω ότι δεν γεννήθηκα για το υπερθετικό ούτε καν για το θετικό. Θα απομείνω στην άκρη εκείνου εκεί του βράχου και θα προσπαθήσω να κατανοήσω τι θα πει να ελπίζεις.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-22603597118289481432008-11-18T08:37:00.000-08:002008-11-18T08:53:59.508-08:00Η αναζήτησηΣήμερα είπα να πάω μια μικρή εκδρομή. Άφησα το μακρινό μου άστρο, την μοναδική μου αλήθεια, και κατηφόρισα προς τους ορυζώνες. Εκεί είδα έναν παλιόφιλο που έψαχνε μια χαμένη ελπίδα. Τον βοήθησα. Μετά από πολύ ψάξιμο του είπα:"Οι λέξεις μας κάποτε θα χαθούν, σαν ζωγραφιές στην άμμο. Πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα όνειρά μας θα κρατήσουν πιο πολύ;" Τότε εκείνος απάντησε:"Τα όνειρα δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ. Τα άστρα κάθε βράδυ μας το δείχνουν και ο άνεμος μας το ψιθυρίζει."Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-91130636548268644402008-11-17T04:32:00.000-08:002008-11-17T05:17:05.457-08:00Οι λέξεις μου συνεχίζονται......Σήμερα με ξύπνησε ένα όνειρο αλλόκοτο. Είχε ένα περίεργο όνομα και κρατούσε και ένα λουλούδι από κάκτο. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Σύντομα με ξαναβρήκε σε εκείνο το ξέφωτο με τις παπαρούνες, και άρχισε να με διώχνει από τον κόσμο του. Αναγκάστηκα να γυρίσω. Με μάτια πρησμένα από το ταξίδι προσπάθησα να δω το νέο φως. Πόσο πονάει το νέο. Μου θυμίζει νιότη που δεν πρόλαβε να εκδηλώσει τα θέλω της. Στην συνέχεια άρχισα σιγά-σιγά να μένω σταθερός σε αυτό τον κόσμο.<br />Φόρεσα ένα υπέροχο τραγούδι και βγήκα στους δρόμους που διψούσαν για ήλιο. Περπάτησα για ώρες. Είναι ωραίο να περπατάς και να βλέπεις τους ανθρώπους. Είναι ωραίο να περπατάς και δίπλα σου να στέκει η νιότη. Σε κάποιο στενό ξεπρόβαλε το σπίτι της με τον υπέροχο κήπο με τις λευκές τριανταφυλλιές. Έριξα μια κλεφτή ματιά και συνέχισα. Πρόλαβα να τη δω να χορεύει με δύο πεταλούδες. Πρόλαβα να τη δω να χαμογελά έξω από τον κόσμο μου.<br />Ο δρόμος με έβγαλε στα πόδια της νόνας βελανιδιάς. Κάθισα και έκλαψα. Αυτό κάνω από τον 15ο Απρίλη μου. Εκείνη με άκουσε. Όπως κάθε φορά άλλωστε. Σκούπισε τα δάκρυα μου με τα φύλλα της και μου έψαλε για τις χαρές που έρχονται. "Ο θάνατος δεν ξεχνιέται" ψιθύρισα. Μιλώ σαν να είμαι ένας από δω. Κάθε φορά που αφήνω το κρύο να με τυλίξει. Κάθε φορά που προσεύχομαι σε κάτι που ίσως να αγνοώ.<br />Ξαφνικά πέταξα ψηλά και γύρισα πίσω. Σε μια νιότη που δεν θα τελειώσει ποτέ. Τόσο τραγικό....ακόμη θυμάμαι τη μάνα μου να κλαίει όταν το έμαθε. Ναι, μάνα θα μείνω πάντα νέος, γιατί στεναχωριέσαι; Κάθε που χαράζει έρχομαι και σου χαϊδεύω τα μαλλιά και σου αφήνω λουλούδια στα πόδια. Κοιτάζω το πρόσωπό σου που γερνά ενώ εγώ μένω ίδιος. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις. Ο πατέρας κατάλαβε από την αρχή.<br />Τα λόγια που μεταφράζω από την καθαρή σκέψη αλλοιώνονται σαν όλους εσάς. Τέρμα πια τα δάκρυα. Θα χαμογελώ σαν εκείνο το πρωινό, σαν εκείνο το απόγευμα. Τώρα πια θα έρχεται τα απογεύματα η Λήθη να μου δείχνει τα παιχνίδια της. Θα περνάμε ώρες ατέλειωτες παίζοντας και γελώντας. Αλλά πάντα θα κάνω βόλτες. Βόλτες έξω από τον κήπο με τα λευκά τριαντάφυλλα, από τη νόνα μου και από την χαρούμενη τώρα πια μάνα.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-88997826668556418042008-11-04T18:55:00.000-08:002008-11-04T19:47:53.614-08:00Οι λέξεις μουΠόσο ακόμη θα ονειρεύομαι την άγνωστη μορφή σου; Πόσο ακόμη θα διστάζω να μιλήσω στην ευτυχία; Τα γέλια ενός χαμένου φίλου, τα γέλια μιας σκιάς μου θυμίζουν εκείνον τον ήλιο, μου φέρνουν στον νου το θορυβοποιό φως του. Πως άλλαξα έτσι; Πως ξέχασα έτσι; Την μάνα μου που ερχόταν κάθε λίγο έξω από την αυλόπορτα με ένα σωρό φιλιά στην αγκαλιά της. Τη νεραϊδούλα που περίμενε με ένα χαμόγελο στους κήπους με τις τριανταφυλλιές. Τους επαναστάτες που είχαν σαν όπλα πέτρες και ξύλα. Πόσο ακόμη θα ξεχνώ τα λόγια σου δίπλα στο ποταμάκι; Πόσο ακόμη θα γερνώ σαν εκείνο το δέντρο που μας κοίμιζε στην αγκαλιά του τόσους αιώνες; Πάντα στο τέλος αλλάζει η ζωή ή ξαναγεννιόμαστε. Σαν εκείνο το αστέρι που έριξα και έγινε παπαρούνα. Σαν τα ψέμματά μου που έγιναν αλήθειες.<br />Τα ξανθά σου όνειρα άρχισαν να με φοβίζουν. Όπως εκείνο το κοριτσάκι που στέκεται και μου τραγουδά κάθε σούρουπο. Τα ξανθά σου όνειρα γίνονται εφιάλτες. Εφιάλτες που με εκτοπίζουν από τη γαλήνη. Τώρα θα αρχίζω να κολυμπώ σε ένα γαλάζιο ουρανό ψάχνοντας για νέα όνειρα, για νέες ελπίδες. Μη λησμονείς τους δρόμους που περπάτησα και τα λόγια που φύτεψα μέσα στις καρδιές των φίλων. Άλλα έγιναν δέντρα αιώνια και άλλα ξεραμένες μαργαρίτες. Πόσο πονάω όταν μιλώ για αυτά.<br />Μεγαλώνει το σώμα μου και μαζί του γερνάω και εγώ. Πάντα όμως κρατάω εκείνο το φεγγαράκι που μου χάρισε ο πατέρας. Τι ωραία που κρύβει τους αστερισμούς όταν το ταξιδεύω τις νύχτες. Και σε κάποια ταξίδια βλέπω εκείνο το μακρινό φως που με καλεί επίμονα σαν μαγνήτης να κάνω το ταξίδι προς την αθανασία. Πόσο φοβάμαι το αιώνιο. Πόσο φοβάμαι τον αιώνιο έρωτα που καίει τους οφθαλμούς και σε κάνει τυφλό.<br />Τώρα που σίγησαν οι καλαμιές μπορώ να μιλήσω. Δεν θα φοβάμαι πλέον το σκότος. Δεν θα το βλέπω σαν απειλή. Μόνο σαν ηρεμία. Παρωδική ή αιώνια. Σαν ευκαιρία για ανάπλαση. Δίκιο έχω. Έτσι είχε πει και εκείνος που έφυγε για το ταξίδι. Έτσι μου είχε ψιθυρίσει και εκείνο το ανώνυμο κορίτσι της αλμύρας. Τι ωραία που είναι αυτή η σιγή....αλήθεια είναι πλέον.<br />Το να μετουσιώνεσαι σε ευλογία είναι τόσο παράξενο, αλλά και τόσο φυσικό.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-31705033948925606082008-11-01T18:22:00.000-07:002008-11-01T18:34:57.815-07:00ΠαιχνίδιΕυχαριστώ λοιπόν τον χρήστη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ireth</span> http://irethblog.blogspot.com/<br /><br />Οι κανόνες του παιχνιδιού:Βάλε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Link</span> (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">tag.</span><br />Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.<br />Κάνε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">tag</span> 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">links</span> προς το blog τους.<br />Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">tag</span> αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.<br />Λοιπόν,έχουμε<br /><br />1. Πονάω που δεν έχω αγαπηθεί όσο έχω αγαπήσει.<br />2. Κλαίω για την εφηβεία που δεν έζησα.<br />3. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Μου</span> αρέσει να κάθομαι στο σκοτάδι είτε γράφοντας είτε απλά κρύβοντας τον εαυτό μου από τον κόσμο.<br />4. Μισώ την υποκρισία και τα λόγια πίσω από τη πλάτη.<br />5. Θέλω κάποτε να εκδοθούν τα ποιήματά μου.<br />6. Θέλω τους φίλους που έχω τώρα να τους κρατήσω για μια ζωή.<br />7. Προτιμώ ένα καλλίτερο αύριο παρά ένα μέτριο σήμερα.<br /><br />Θα κάνω τώρα ζαβολιά και δεν θα καλέσω κανέναν στο παιχνιδάκι.......Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-71096334361752563992008-09-26T06:11:00.000-07:002008-09-27T15:22:13.883-07:00Wind of change.........Τον τελευταίο καιρό στον περίγυρό μου, επικρατεί μία γενικότερη τάση <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">αλλαγών. Νέα</span> σεζόν, νέες καταστάσεις, ίσως και νέες ιδέες και αντιλήψεις. Αυτή η ώθηση προς το καινούργιο επηρέασε και εμένα σε μεγάλο βαθμό. Έτσι ξύπνησα ένα πρωί του Σεπτέμβρη, έτοιμος για μεγάλες αλλαγές...σε εξωτερικό επίπεδο τουλάχιστον.......<br />Μέχρι το μεσημέρι τα είχα καταφέρει. Δύο μεγάλες σακούλες γεμάτες καινούργια ρούχα, καινούργιο κούρεμα και κοινούργια γυαλιά μυωπίας. Όμως δεν ήμουν ικανοποιημένος με αυτό. Έπρεπε κάτι ακόμη να διαφοροποιήσω......αλλά δεν έβρισκα τι. Ξαφνικά, μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα! "Όλα θα τα πληρώσει το αγαπημένο μου ιστολόγιο" σκέφτηκα με ένα χαμόγελο. Έτσι και έγινε λοιπόν.Επιστρέφοντας σπίτι και αφού κάθισα μπροστά απο τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, έκανα το ιστολόγιο μου αγνώριστο. Άλλαξα χρώματα, εικόνες, σχεδόν τα πάντα. Στη συνέχεια μου μπήκε μία ακόμα τρελή ιδέα, να ξεκινήσω να αλλάζω τον τρόπο γραψίμματος μου σε αυτόν τον ιστιοχώρο (για όσους δεν κατάλαβαν αυτό κάνω από την αρχή του κειμένου), κάτι που ήταν και απαίτηση μεταξύ των αναγνωστών μου (2 φίλων και του κουρέα μου).<br />Αφού τελείωσα με όλα αυτά πάτησα το κουμπί της αποθήκευσης, τώρα όλα ήταν διαθέσιμα προς ανάγνωση. Τότε κοίταξα το δημιούργημά μου. Σκέφτηκα για λίγο και είπα: "Είναι καλό." Τότε αποφάσισα να ξεκουραστώ.....έκλεισα τον υπολογιστή και αποσύρθηκα.....Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-28249156993289311002008-09-25T04:15:00.000-07:002008-09-25T04:51:00.954-07:00Ξαφνικά βροχή.........<span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;">Ξαφνικά βροχή. Βροχή και κρύο. Λένε πως τέτοιου είδους καιρός φέρνει έμπνευση, πως οι στα</span></span><span style="font-family: arial;font-family:";font-size:100%;" ><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">γόνες</span></span> της βροχής προκαλούν το μυαλό </span><span style="font-family: arial;font-family:";font-size:100%;" >για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">δημιου</span></span></span><span style="font-family: arial;font-family:";font-size:100%;" ><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">ργία.</span></span> Μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά </span><span style="font-family: arial;font-family:";font-size:100%;" ><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">εγώ</span> θα σταθώ στο συμβολισμό που κρύβουν οι καιρικές μεταβολές. Και πως μερικά φυσικά φαινόμενα αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ψυχολο</span></span><span style=";font-family:";font-size:12;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: arial;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">γία</span> σε τέτοιο βαθμό, που μερικές φορές, ίσως, να επηρεάζονται <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">από</span> αυτήν.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;">Οι εποχές. Πότε κρύο. Πότε ζέστη. Πότε δροσερά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">πρωινά</span> Πότε κρύα βράδια. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Αλλα</span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: ";font-size:12;";"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">γές</span> επί <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">αλλα</span></span><span style="font-family: ";font-size:12;";"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">γών.</span> Ίδιες <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">αλλα</span></span></span><span style="font-family: ";font-size:12;";"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">γές</span> κάθε χρόνο, από την αρχή του δικού μας χρόνου. Πόσο μοιάζουμε με τον καιρό.... Αλήθεια, έχει καθίσει ποτέ κάποιος να σκεφτεί πόσο αλλάζουμε, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά; Οι καταστάσεις και ο χρόνος σμιλεύουν τον χαρακτήρα και την εξωτερική μας εμφάνιση και ταυτόχρονα κατι τέτοιο επηρεάζει σε με</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γαλο βαθμό και τη ψυχολο</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γική μας κατάσταση. Κάτι που οφείλεται κατά κύριο λ</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">ό</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γο στις εξωτερικές αλλα</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γές.<br />Πέρα όμως απο αυτά η διάθεσή μας αλλάζει συνεχώς και εξαρτάται κυρίως απο τις καταστάσεις που βιώνουμε. Τοσο ίδιοι με τον καιρό.....Απο χαρούμενοι, ξαφνικά συννεφιασμένοι.....Η μα</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γεία της αλλα</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γής σε όλο της το με</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γαλείο. Μια αλλα</span><span style="font-family: ";font-size:12;";">γή που δίνει κίνηση και ως εκ τούτου ζωή.<br /></span>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-7886152801055180142008-06-21T16:35:00.000-07:002008-06-21T16:40:05.878-07:00Ο παράδεισοςΤον παράδεισο δεν τον χάσαμε, απλά σταματήσαμε να τον αντιλαμβανόμαστε.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-7549004368463764152008-06-20T17:29:00.000-07:002008-06-20T17:47:46.885-07:00Απλά, κουράστηκα....<div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);" class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">Κουράστηκα</span><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"> με τα </span><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);" class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">λόγια</span><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"> που </span><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);" class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ειπώνονται</span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"> απλά </span><b style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);">για να σπάσουν τη σιωπή. Σαν άναρχες <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">κραυ</span></b><b style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">γές</span> ξεδιπλώνονται καθημερινά μπροστά μου, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">δίχως</span> νόημα, δίχως ουσία. </b><b style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"> Κουράστηκα με τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Τους ανθρώπους που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">ξεχνούν</span> και ξεχνιούνται. Η ώρα περασμένη, αλλά ο νους θυμάται <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">λό</span></b><b style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);">για, λέξεις, πρόσωπα που έπεσαν στη λήθη. Δίχως νόημα όλα αυτά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">αφού</span> και ε</b><b style="font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 153);"><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">γώ</span> πλέον ξέχασα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">ποιος</span> είμαι και τι ζητάω...</b><br /></div>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-67554495769551480842008-05-23T19:32:00.000-07:002008-05-23T19:41:45.236-07:00ΓΙΑΤΙ......<a href="http://www.enchulatupagina.com/imagenes/ojos/triste-52758.html"><img src="http://i184.photobucket.com/albums/x79/pixvirtual/us027/1D2EJfjh38Qg.jpg" title="Imagenes para hi5" border="0" /><br /> </a><br /><br /><br />Όλο το βράδυ, ήταν ένα <span style=";font-family:";font-size:12;" >γιατί. Ο ύπνος, ένας καλεσμένος που δεν ήρθε. Σε ότι και αν κάνεις η ζωή θα είναι εκεί να σου θυμίζει πόσο άδικη είναι. Να σε προκαλεί σε κάθε ευκαιρία να τρα</span><span style=";font-family:";font-size:12;" >γουδήσεις κλαί</span><span style=";font-family:";font-size:12;" >γοντας....<br />2 ημέρες δίχως ύπνο και ύπνος δεν έρχεται. Μόνο παράπονα δίχως αποδοχή και σπασμωδικά αναφιλητά και ένα </span><span style=";font-family:";font-size:12;" >γιατί, ένα </span><span style=";font-family:";font-size:12;" >γιατί.....<br /></span>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-76314812822073902162008-05-18T14:18:00.000-07:002008-05-18T14:23:14.840-07:00Ένα ποίημα για τη χαμένη ζωή<p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Και εγέννετο Τέλος</span>.</p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Πριν γεννηθεί <span style=""> </span>η αρχή</span>.</p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(51, 204, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Πριν ξεκινήσει η αγάπη</span>.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 51);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ένα ανεκπλήρωτο συναίσθημα να πλανιέται<span style=""> </span>σε έναν απέραντο κάμπο με κίτρινα άνθη.</span><span style="font-size: 14pt;" lang="EN-US"><o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 255, 51);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;" lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Η σιγαλιά.</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(102, 0, 204);">Το φως των αστερίων.</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(204, 51, 204);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">1 2 3 4 μίλημα λέξεων σύμπαντος</span>.<span style="" lang="EN-US"><o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(204, 51, 204);" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 102, 102);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Οι ξανθιές σου έννοιες στο ηλιοκαμένο σου μέτωπο</span>.</p> <p style="color: rgb(255, 102, 102);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(0, 102, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Ο ρυθμός του σύμπαντος.<o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(0, 102, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(102, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Οι ατελείωτοι παλμοί της καρδιάς του.<o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(102, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Της ίδιας του της ψυχής.</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(51, 204, 255);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Της ψυχής που μας δένει σε κύκλο να συνεχίζουμε αιώνια στην απεραντοσύνη</span>.</p> <p style="color: rgb(51, 204, 255);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Τέλος εδώ ζωή.<o:p></o:p></span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; color: rgb(102, 0, 204);" lang="EN-US">Έφυγες μi</span><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(102, 0, 204);">α νύχτα χωρίς να σου κλέψω τη γλυκιά σου αναπνοή.</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(102, 102, 102);">Μοιρολόγησε τώρα πάνω από το νεκρικό μου μάρμαρο για σένα που δεν σε έζησα ποτέ.</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style=""> </span><o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Για σένα που πόθησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο</span>. <span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 0, 0);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(51, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Πλέξε τώρα την ελεγεία που μου πρέπει.<o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(51, 0, 0);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(102, 0, 204);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Μόνο μην κλάψεις.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(102, 0, 204);"> </span><o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(102, 51, 255);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Τα δάκρυα ορίστηκαν μόνο για μένα.<o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(102, 51, 255);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="color: rgb(204, 102, 204);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;">Δεν είχα δυνατή<span style=""> </span>ψυχή. <o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(204, 102, 204);" class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(153, 153, 255);">Δεν κατάφερα να τους δώσω πνευματική υπόσταση</span>. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"><span style="color: rgb(102, 51, 0);">Να τα μεταφράσω στη γλώσσα των ανθρώπων.</span><o:p></o:p></span></p>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-83512028019314740882008-05-14T07:50:00.000-07:002008-05-14T08:51:11.708-07:00Πως το ψέμα τους έγινε δική μας αλήθεια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://metaldetectingworld.com/05_photo_gallery/05_equipment/picture_by_pentax.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px;" src="http://metaldetectingworld.com/05_photo_gallery/05_equipment/picture_by_pentax.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><img src="file:///C:/DOCUME%7E1/netuser/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot.jpg" alt="" /><img src="file:///C:/DOCUME%7E1/netuser/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot-1.jpg" alt="" /><span style="font-weight: bold;">"Είπαν πως την είχες αγαπήσει σε μια κρίση μαύρου πυρετού."</span> Έγραφε ο Νίκος Καββαδίας στο Σταυρό του Νότου. Στίχος που παραπέμπει προφανώς σε κάποια γυναίκα, αλλά στο δικό μου μυαλό, ίσως και σε κάποιων άλλων, αυτός ο στίχος έχει πάρει μια διαφορετική ερμηνεία. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω το τραγούδι ή διαβάζω το ποίημα και φτάνω σε αυτόν το στίχο σκέφτομαι τις αλλαγές ονείρων και επιθυμιών που έχουμε μέσα στα χρόνια, και πολλές φορές αυτές οι αλλαγές επιβάλλονται από τρίτους. Είναι πιο πολύ μια συνειρμική ερμηνεία. Κάτι που θέλεις πολύ σήμερα ίσως αύριο να μη σε ενδιαφέρει. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Βασισμένη στις αλλαγές.<br />Δεν πρέπει να μπερδεύουμε όμως την αλλαγή με την επιβολή. Γιατί κακά τα ψέμματα...τη σημερινή κοινωνία δεν τη διαμορφώνουμε αλλά μας διαμορφώνει.<img src="file:///C:/DOCUME%7E1/netuser/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot-2.jpg" alt="" /> Τα πάντα ξεκινούν από τα σχολικά χρόνια. Χρόνια δίχως ουσιαστική μάθηση, σχεδόν χωρίς σταγόνα γνώσης. Αυτή η στήρα ''παπαγαλία'' και η ψευτοαξιολόγηση οδηγεί τελικά σε αλλαγή ονείρων. Σε αλλαγή σχεδίων για την ίδια τη ζωή. Είναι όντως τρομακτικό αν καθίσεις και το σκεφτείς.Στη συνέχεια έρχεται η τηλεόραση και γενικότερα τα Μ.Μ.Ε. που δεν είναι ικανά να διαμορφώνουν μόνο απόψεις αλλά και χαρακτήρες.<br />Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι λύσεις για διαφυγή ελάχιστες. Η εφαρμογή τους σχεδόν αδύνατη. Και αυτό γιατί πιστεύουμε, αντίθετα με την αλήθεια, ότι ολα είναι δική μας επιλογή.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-22575749742389441782008-05-12T07:30:00.000-07:002008-05-12T07:51:30.091-07:00Λόγια με δύναμηΘα ήθελα μια μέρα τα λόγια, που εκπορεύονται άλλα από το μυαλό και άλλα απο τη ψυχή μου, να αποκτήσουν δύναμη. Τη δύναμη, να προκαλούν άλλα μυαλά και άλλες ψυχές, να δημιουργούν μια δικιά τους ξεχωριστή έκφραση. Κατόρθωμα που λίγοι το έχουν κατορθώσει. Κατόρθωμα που σε φέρνει ενα σκαλοπάτι πριν τη θέωση. Γιατί είναι θεϊκό τα λόγια σου να προκαλούν έμπνευση.<br />Παρακάτω παραθέτω ένα ποίημα του Ρίτσου που αποτελεί τρανό παράδειγμα της παραπάνω θέσης μου, για το πως κάποια λόγια προκαλούν έμπνευση.<br /><h1><span style="font-size:100%;">Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς</span></h1> <p style="text-align: right;">Καρλόβασι, 28/7/87</p> <p>Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα<br /> Στέκονται κάτω ἀπ’τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια<br /> Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι<br /> Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία<br /> Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ<br /> Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα<br /> Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη<br /> Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε<br /> Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα<br /> Ν’ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ’ ὅτι<br /> Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.<br /> Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.</p>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-10467586820827075642008-05-12T06:54:00.000-07:002008-05-12T07:02:41.966-07:00Όταν η έμπνευση δεν είναι εδώ<p class="MsoNormal">Αυτό το βράδυ η <span style="color: rgb(0, 204, 204);">έμπνευση</span> απουσιάζει. Παρ’όλο που οι ανείπωτοι λόγοι σου ειπώθηκαν σε ένα <span style="color: rgb(204, 51, 204);">βλέμμα</span>. Παρ’όλο που τα<span style="color: rgb(255, 102, 0);"> </span><span style="color: rgb(255, 255, 51);"><span style="color: rgb(255, 102, 0);">άστρα</span> </span>φεγγοβολάνε στον <span style="color: rgb(102, 0, 204);">ορίζοντα</span>. Παρ’όλο που η<span style="color: rgb(51, 255, 51);"> ανοιξιάτικη</span> αύρα <span style="color: rgb(0, 0, 153);">δροσίζε</span>ι τα <span style="color: rgb(153, 0, 0);">τριαντάφυλλα</span> στον <span style="color: rgb(51, 255, 51);">κ</span><span style="color: rgb(255, 204, 0);">ή</span><span style="color: rgb(51, 102, 255);">π</span><span style="color: rgb(204, 51, 204);">ο</span><span style="color: rgb(51, 51, 255);">.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(0, 51, 0);">Όλα είναι τόσο ήσυχα.</span> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">Τόσο</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204);">ό</span><span style="color: rgb(51, 255, 51);">μ</span><span style="color: rgb(102, 51, 255);">ορ</span><span style="color: rgb(51, 255, 255);">φ</span><span style="color: rgb(255, 102, 102);">α</span><span style="color: rgb(255, 204, 0);">.</span> Αλλά όλα δίχως νόημα. <span style="font-style: italic;">Μόνο</span> εικόνες. Εικόνες <span style="color: rgb(102, 102, 102);">αμετάφραστες</span>. <span style="font-weight: bold;">Ακατανόητες</span>. <span style="color: rgb(51, 255, 255);">Σχεδόν ασύλληπτες. </span>Το <span style="color: rgb(255, 204, 0);">συναίσθημα</span> που ακολουθεί λέγεται <span style="font-style: italic; color: rgb(51, 0, 0);">τρόμος.</span> <span style="color: rgb(102, 0, 0);">Φοβάμαι</span> να χρησιμοποιήσω τη λέξη <span style="font-weight: bold;">φοβία</span> για κάτι που δεν κατανοώ. Για κάτι που αισθάνομαι να ρέει μέσα στο <span style="color: rgb(255, 0, 0);">αίμα</span> μου. Μέσα στις <span style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 102);">ίδιες</span> μου τις <span style="color: rgb(0, 153, 0);">φλέβες</span>. Αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που οι σελίδες μένουν βασανιστικά κενές. Τη στιγμή που τα <span style="color: rgb(0, 204, 204);">όνειρα</span> αλλάζουν τρόπο έκφρασης. Έρχεται η σιωπή <span style=""> </span>για να μηδενίσει τα πάντα. Για να παραδώσει το μυαλό στην ηρεμία του τίποτα. Στην ηρεμία μας <span style="font-style: italic; color: rgb(255, 102, 102);">νέας</span> αρχής.</p>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-38737819547016478892008-04-15T06:12:00.000-07:002008-04-15T06:36:43.714-07:00AΠΟΡΙΑΑν τα λόγια μας χαθούν μια μέρα σαν κοχύλια σε απέραντο βυθό. Αν οι πράξεις μας ξεχαστούν σαν να μην έγιναν ποτέ. Τότε γιατί να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε; Γιατί να συνεχίσουμε να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">αιμοραγούμε</span>;Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-80192728737550076672008-04-08T08:47:00.001-07:002008-04-08T08:47:57.506-07:00ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ<p class="MsoNormal">Μερικές φορές η διαδικασία της εξομολόγησης είναι απαραίτητη, έστω και αν αυτή γίνεται έμμεσα, και όχι άμεσα, μέσα από τις γραμμές μιας ιστοσελίδας.</p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span>Πριν μία εβδομάδα, λοιπόν και ενώ χάζευα μια βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου είδα τυχαία ένα βιβλίο που με είχε σημαδέψει, τον κόσμο της Σοφίας. Ήταν το πρώτο μου εξωσχολικό βιβλίο. Η εικόνα του εξωφύλλου του ήταν σαν ανάμνηση καλοκαιριών χαμένης αθωότητας. Συνειρμικά ήρθαν εικόνες ανθισμένων κήπων και των πρώτων προσπαθειών για έκφραση στο χαρτί.</p> <p class="MsoNormal">Μετά από λίγες μέρες έψαξα και το βρήκα στη βιβλιοθήκη μου. Ήταν σκονισμένο με ταλαιπωρημένο εξώφυλλο. Διάβασα την πρώτη του σελίδα. Όλα έμοιαζαν με κείνη την πρώτη φορά, τότε που είχα όνειρα, για τη λογοτεχνία, για την ποίηση. Διότι, όπως ήξερα βαθιά μέσα μου τότε και όπως διαπίστωσα και στην πράξη στη συνέχεια, η τέχνη του λόγου δεν σπουδάζετε σε καμία αίθουσα, η μαγεία των ποιημάτων δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έναν μαυροπίνακα. Αυτός είναι και ο λόγος που τα όνειρά μου δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ. Όσο τουλάχιστον μπορώ και ονειρεύομαι, όσο τουλάχιστον μπορώ και γράφω την έμπνευση μου στο χαρτί.</p> <p class="MsoNormal">Είχα ξεχάσει πως με καθημερινά αντικείμενα μπορείς να πραγματοποιήσεις ταξίδια στο χρόνο. Είχα ξεχάσει<span style=""> </span>πως με καθημερινά αντικείμενα αναβιώνεις αξίες ζωής.</p>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-34296695330739294152008-04-02T10:27:00.000-07:002008-04-02T10:55:44.077-07:00ΤΡΑΓΩΔΙΑΤραγωδία είναι η ζωή μέσα σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η άγνοια. Είμαστε φτιαγμένοι να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Οι αισθήσεις μας απλώς μας παραπλανούν, δίδοντας μας μια ψεύτικη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">τετραδιάστατη</span> εικόνα της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">επταδιάστατης</span> πραγματικότητας.<br />Τραγωδία είναι που ζούμε ανάμεσα σε σκιές ονείρων. Σε σκιές ιδανικών και συναισθημάτων που απλώς επιβάλλονται ως αληθινά.<br />Τραγωδία είναι ο λαβωμένος έρωτας στη σκιά της ομορφιάς, η χαμένη αγάπη στους λαβυρίνθους του κάθε εγώ,το κάθε ψεύτικο σ'αγαπώ, που δεν μπαίνει στην αιώνια πλάνη μας.<br />Τραγωδία είναι οτι η φυλακή τελειώνει στο σκότος και όχι στο φως της γνώσης.<br />Δεν είμαστε φταγμένοι για αυτό.<br />Τραγωδία γιατί οι άλλοι ξέρουν και εμείς όχι.<br />Τραγωδία.Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7523199007600051173.post-15982373909074289532008-04-02T10:20:00.000-07:002008-04-02T10:22:11.222-07:00ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ<p class="MsoNormal" align="center"><span style="color: black;"><span style="font-family:Times New Roman;"> <br /></span></span></p> <span style="font-family:Times New Roman;"> </span><p class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:Times New Roman;"><b> <span style="font-size: 24pt; font-family: "Comic Sans MS"; color: red;">Ο</span></b><span style="color: black;"> έρωτας το αρχιπέλαγος<br /> κι η πρώρα των αφρών του,<br /> και οι γλάροι των ονείρων του.<br /> Στο πιο ψηλό κατάρτι του<br /> ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι. </span></span></p> <span style="font-family:Times New Roman;"> </span><p class="MsoNormal" align="center"><span style="color: black;"><span style="font-family:Times New Roman;">Ο έρωτας<br /> το τραγούδι του<br /> κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,<br /> κι η ηχώ της νοσταλγίας του.<br /> Στον πιο βρεμένο βράχο της<br /> η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.</span></span></p> <span style="font-family:Times New Roman;"> </span><p class="MsoNormal" align="center"><span style="color: black;"><span style="font-family:Times New Roman;">Ο έρωτας<br /> το καράβι του<br /> κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,<br /> κι' ο φλόκος της ελπίδας του.<br /> Στον πιο ελαφρό κυματισμό του<br /> ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.</span></span></p><p class="MsoNormal" align="center"><span style="color: black;"><span style="font-family:Times New Roman;">Οδυσσέας Ελύτης<br /></span></span></p>Mikros Boudashttp://www.blogger.com/profile/05766105398762207710noreply@blogger.com0