Κουράστηκα με τα λόγια που ειπώνονται απλά για να σπάσουν τη σιωπή. Σαν άναρχες κραυγές ξεδιπλώνονται καθημερινά μπροστά μου, δίχως νόημα, δίχως ουσία. Κουράστηκα με τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Τους ανθρώπους που ξεχνούν και ξεχνιούνται. Η ώρα περασμένη, αλλά ο νους θυμάται λόγια, λέξεις, πρόσωπα που έπεσαν στη λήθη. Δίχως νόημα όλα αυτά αφού και εγώ πλέον ξέχασα ποιος είμαι και τι ζητάω...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
τετοιες ώρες ειναι δυσκολο να συγκρατησεις το μυαλό στο έδαφος.. είναι δυσκολο να μην ονειρευτείς αλλά... και να μην προσγειωθείς απότομα..
Δημοσίευση σχολίου