Τίποτα

Τίποτα δεν γεννήθηκε για να με κρατήσει....πάνω στην αλλαγή του φωτός να νοιώσω.....και είναι αλήθεια πως ξέρω τα πρωινά που ξυπνάω ότι δεν γεννήθηκα για το υπερθετικό ούτε καν για το θετικό. Θα απομείνω στην άκρη εκείνου εκεί του βράχου και θα προσπαθήσω να κατανοήσω τι θα πει να ελπίζεις.

Η αναζήτηση

Σήμερα είπα να πάω μια μικρή εκδρομή. Άφησα το μακρινό μου άστρο, την μοναδική μου αλήθεια, και κατηφόρισα προς τους ορυζώνες. Εκεί είδα έναν παλιόφιλο που έψαχνε μια χαμένη ελπίδα. Τον βοήθησα. Μετά από πολύ ψάξιμο του είπα:"Οι λέξεις μας κάποτε θα χαθούν, σαν ζωγραφιές στην άμμο. Πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα όνειρά μας θα κρατήσουν πιο πολύ;" Τότε εκείνος απάντησε:"Τα όνειρα δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ. Τα άστρα κάθε βράδυ μας το δείχνουν και ο άνεμος μας το ψιθυρίζει."

Οι λέξεις μου συνεχίζονται......

Σήμερα με ξύπνησε ένα όνειρο αλλόκοτο. Είχε ένα περίεργο όνομα και κρατούσε και ένα λουλούδι από κάκτο. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Σύντομα με ξαναβρήκε σε εκείνο το ξέφωτο με τις παπαρούνες, και άρχισε να με διώχνει από τον κόσμο του. Αναγκάστηκα να γυρίσω. Με μάτια πρησμένα από το ταξίδι προσπάθησα να δω το νέο φως. Πόσο πονάει το νέο. Μου θυμίζει νιότη που δεν πρόλαβε να εκδηλώσει τα θέλω της. Στην συνέχεια άρχισα σιγά-σιγά να μένω σταθερός σε αυτό τον κόσμο.
Φόρεσα ένα υπέροχο τραγούδι και βγήκα στους δρόμους που διψούσαν για ήλιο. Περπάτησα για ώρες. Είναι ωραίο να περπατάς και να βλέπεις τους ανθρώπους. Είναι ωραίο να περπατάς και δίπλα σου να στέκει η νιότη. Σε κάποιο στενό ξεπρόβαλε το σπίτι της με τον υπέροχο κήπο με τις λευκές τριανταφυλλιές. Έριξα μια κλεφτή ματιά και συνέχισα. Πρόλαβα να τη δω να χορεύει με δύο πεταλούδες. Πρόλαβα να τη δω να χαμογελά έξω από τον κόσμο μου.
Ο δρόμος με έβγαλε στα πόδια της νόνας βελανιδιάς. Κάθισα και έκλαψα. Αυτό κάνω από τον 15ο Απρίλη μου. Εκείνη με άκουσε. Όπως κάθε φορά άλλωστε. Σκούπισε τα δάκρυα μου με τα φύλλα της και μου έψαλε για τις χαρές που έρχονται. "Ο θάνατος δεν ξεχνιέται" ψιθύρισα. Μιλώ σαν να είμαι ένας από δω. Κάθε φορά που αφήνω το κρύο να με τυλίξει. Κάθε φορά που προσεύχομαι σε κάτι που ίσως να αγνοώ.
Ξαφνικά πέταξα ψηλά και γύρισα πίσω. Σε μια νιότη που δεν θα τελειώσει ποτέ. Τόσο τραγικό....ακόμη θυμάμαι τη μάνα μου να κλαίει όταν το έμαθε. Ναι, μάνα θα μείνω πάντα νέος, γιατί στεναχωριέσαι; Κάθε που χαράζει έρχομαι και σου χαϊδεύω τα μαλλιά και σου αφήνω λουλούδια στα πόδια. Κοιτάζω το πρόσωπό σου που γερνά ενώ εγώ μένω ίδιος. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις. Ο πατέρας κατάλαβε από την αρχή.
Τα λόγια που μεταφράζω από την καθαρή σκέψη αλλοιώνονται σαν όλους εσάς. Τέρμα πια τα δάκρυα. Θα χαμογελώ σαν εκείνο το πρωινό, σαν εκείνο το απόγευμα. Τώρα πια θα έρχεται τα απογεύματα η Λήθη να μου δείχνει τα παιχνίδια της. Θα περνάμε ώρες ατέλειωτες παίζοντας και γελώντας. Αλλά πάντα θα κάνω βόλτες. Βόλτες έξω από τον κήπο με τα λευκά τριαντάφυλλα, από τη νόνα μου και από την χαρούμενη τώρα πια μάνα.

Οι λέξεις μου

Πόσο ακόμη θα ονειρεύομαι την άγνωστη μορφή σου; Πόσο ακόμη θα διστάζω να μιλήσω στην ευτυχία; Τα γέλια ενός χαμένου φίλου, τα γέλια μιας σκιάς μου θυμίζουν εκείνον τον ήλιο, μου φέρνουν στον νου το θορυβοποιό φως του. Πως άλλαξα έτσι; Πως ξέχασα έτσι; Την μάνα μου που ερχόταν κάθε λίγο έξω από την αυλόπορτα με ένα σωρό φιλιά στην αγκαλιά της. Τη νεραϊδούλα που περίμενε με ένα χαμόγελο στους κήπους με τις τριανταφυλλιές. Τους επαναστάτες που είχαν σαν όπλα πέτρες και ξύλα. Πόσο ακόμη θα ξεχνώ τα λόγια σου δίπλα στο ποταμάκι; Πόσο ακόμη θα γερνώ σαν εκείνο το δέντρο που μας κοίμιζε στην αγκαλιά του τόσους αιώνες; Πάντα στο τέλος αλλάζει η ζωή ή ξαναγεννιόμαστε. Σαν εκείνο το αστέρι που έριξα και έγινε παπαρούνα. Σαν τα ψέμματά μου που έγιναν αλήθειες.
Τα ξανθά σου όνειρα άρχισαν να με φοβίζουν. Όπως εκείνο το κοριτσάκι που στέκεται και μου τραγουδά κάθε σούρουπο. Τα ξανθά σου όνειρα γίνονται εφιάλτες. Εφιάλτες που με εκτοπίζουν από τη γαλήνη. Τώρα θα αρχίζω να κολυμπώ σε ένα γαλάζιο ουρανό ψάχνοντας για νέα όνειρα, για νέες ελπίδες. Μη λησμονείς τους δρόμους που περπάτησα και τα λόγια που φύτεψα μέσα στις καρδιές των φίλων. Άλλα έγιναν δέντρα αιώνια και άλλα ξεραμένες μαργαρίτες. Πόσο πονάω όταν μιλώ για αυτά.
Μεγαλώνει το σώμα μου και μαζί του γερνάω και εγώ. Πάντα όμως κρατάω εκείνο το φεγγαράκι που μου χάρισε ο πατέρας. Τι ωραία που κρύβει τους αστερισμούς όταν το ταξιδεύω τις νύχτες. Και σε κάποια ταξίδια βλέπω εκείνο το μακρινό φως που με καλεί επίμονα σαν μαγνήτης να κάνω το ταξίδι προς την αθανασία. Πόσο φοβάμαι το αιώνιο. Πόσο φοβάμαι τον αιώνιο έρωτα που καίει τους οφθαλμούς και σε κάνει τυφλό.
Τώρα που σίγησαν οι καλαμιές μπορώ να μιλήσω. Δεν θα φοβάμαι πλέον το σκότος. Δεν θα το βλέπω σαν απειλή. Μόνο σαν ηρεμία. Παρωδική ή αιώνια. Σαν ευκαιρία για ανάπλαση. Δίκιο έχω. Έτσι είχε πει και εκείνος που έφυγε για το ταξίδι. Έτσι μου είχε ψιθυρίσει και εκείνο το ανώνυμο κορίτσι της αλμύρας. Τι ωραία που είναι αυτή η σιγή....αλήθεια είναι πλέον.
Το να μετουσιώνεσαι σε ευλογία είναι τόσο παράξενο, αλλά και τόσο φυσικό.

Παιχνίδι

Ευχαριστώ λοιπόν τον χρήστη ireth http://irethblog.blogspot.com/

Οι κανόνες του παιχνιδιού:Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Λοιπόν,έχουμε

1. Πονάω που δεν έχω αγαπηθεί όσο έχω αγαπήσει.
2. Κλαίω για την εφηβεία που δεν έζησα.
3. Μου αρέσει να κάθομαι στο σκοτάδι είτε γράφοντας είτε απλά κρύβοντας τον εαυτό μου από τον κόσμο.
4. Μισώ την υποκρισία και τα λόγια πίσω από τη πλάτη.
5. Θέλω κάποτε να εκδοθούν τα ποιήματά μου.
6. Θέλω τους φίλους που έχω τώρα να τους κρατήσω για μια ζωή.
7. Προτιμώ ένα καλλίτερο αύριο παρά ένα μέτριο σήμερα.

Θα κάνω τώρα ζαβολιά και δεν θα καλέσω κανέναν στο παιχνιδάκι.......

Wind of change.........

Τον τελευταίο καιρό στον περίγυρό μου, επικρατεί μία γενικότερη τάση αλλαγών. Νέα σεζόν, νέες καταστάσεις, ίσως και νέες ιδέες και αντιλήψεις. Αυτή η ώθηση προς το καινούργιο επηρέασε και εμένα σε μεγάλο βαθμό. Έτσι ξύπνησα ένα πρωί του Σεπτέμβρη, έτοιμος για μεγάλες αλλαγές...σε εξωτερικό επίπεδο τουλάχιστον.......
Μέχρι το μεσημέρι τα είχα καταφέρει. Δύο μεγάλες σακούλες γεμάτες καινούργια ρούχα, καινούργιο κούρεμα και κοινούργια γυαλιά μυωπίας. Όμως δεν ήμουν ικανοποιημένος με αυτό. Έπρεπε κάτι ακόμη να διαφοροποιήσω......αλλά δεν έβρισκα τι. Ξαφνικά, μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα! "Όλα θα τα πληρώσει το αγαπημένο μου ιστολόγιο" σκέφτηκα με ένα χαμόγελο. Έτσι και έγινε λοιπόν.Επιστρέφοντας σπίτι και αφού κάθισα μπροστά απο τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, έκανα το ιστολόγιο μου αγνώριστο. Άλλαξα χρώματα, εικόνες, σχεδόν τα πάντα. Στη συνέχεια μου μπήκε μία ακόμα τρελή ιδέα, να ξεκινήσω να αλλάζω τον τρόπο γραψίμματος μου σε αυτόν τον ιστιοχώρο (για όσους δεν κατάλαβαν αυτό κάνω από την αρχή του κειμένου), κάτι που ήταν και απαίτηση μεταξύ των αναγνωστών μου (2 φίλων και του κουρέα μου).
Αφού τελείωσα με όλα αυτά πάτησα το κουμπί της αποθήκευσης, τώρα όλα ήταν διαθέσιμα προς ανάγνωση. Τότε κοίταξα το δημιούργημά μου. Σκέφτηκα για λίγο και είπα: "Είναι καλό." Τότε αποφάσισα να ξεκουραστώ.....έκλεισα τον υπολογιστή και αποσύρθηκα.....

Ξαφνικά βροχή.........

Ξαφνικά βροχή. Βροχή και κρύο. Λένε πως τέτοιου είδους καιρός φέρνει έμπνευση, πως οι σταγόνες της βροχής προκαλούν το μυαλό για δημιουργία. Μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά εγώ θα σταθώ στο συμβολισμό που κρύβουν οι καιρικές μεταβολές. Και πως μερικά φυσικά φαινόμενα αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη ψυχολογία σε τέτοιο βαθμό, που μερικές φορές, ίσως, να επηρεάζονται από αυτήν.

Οι εποχές. Πότε κρύο. Πότε ζέστη. Πότε δροσερά πρωινά Πότε κρύα βράδια. Αλλαγές επί αλλαγών. Ίδιες αλλαγές κάθε χρόνο, από την αρχή του δικού μας χρόνου. Πόσο μοιάζουμε με τον καιρό.... Αλήθεια, έχει καθίσει ποτέ κάποιος να σκεφτεί πόσο αλλάζουμε, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά; Οι καταστάσεις και ο χρόνος σμιλεύουν τον χαρακτήρα και την εξωτερική μας εμφάνιση και ταυτόχρονα κατι τέτοιο επηρεάζει σε μεγαλο βαθμό και τη ψυχολογική μας κατάσταση. Κάτι που οφείλεται κατά κύριο λόγο στις εξωτερικές αλλαγές.
Πέρα όμως απο αυτά η διάθεσή μας αλλάζει συνεχώς και εξαρτάται κυρίως απο τις καταστάσεις που βιώνουμε. Τοσο ίδιοι με τον καιρό.....Απο χαρούμενοι, ξαφνικά συννεφιασμένοι.....Η μαγεία της αλλαγής σε όλο της το μεγαλείο. Μια αλλαγή που δίνει κίνηση και ως εκ τούτου ζωή.

Ο παράδεισος

Τον παράδεισο δεν τον χάσαμε, απλά σταματήσαμε να τον αντιλαμβανόμαστε.

Απλά, κουράστηκα....

Κουράστηκα με τα λόγια που ειπώνονται απλά για να σπάσουν τη σιωπή. Σαν άναρχες κραυγές ξεδιπλώνονται καθημερινά μπροστά μου, δίχως νόημα, δίχως ουσία. Κουράστηκα με τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Τους ανθρώπους που ξεχνούν και ξεχνιούνται. Η ώρα περασμένη, αλλά ο νους θυμάται λόγια, λέξεις, πρόσωπα που έπεσαν στη λήθη. Δίχως νόημα όλα αυτά αφού και εγώ πλέον ξέχασα ποιος είμαι και τι ζητάω...

ΓΙΑΤΙ......

Όλο το βράδυ, ήταν ένα γιατί. Ο ύπνος, ένας καλεσμένος που δεν ήρθε. Σε ότι και αν κάνεις η ζωή θα είναι εκεί να σου θυμίζει πόσο άδικη είναι. Να σε προκαλεί σε κάθε ευκαιρία να τραγουδήσεις κλαίγοντας....
2 ημέρες δίχως ύπνο και ύπνος δεν έρχεται. Μόνο παράπονα δίχως αποδοχή και σπασμωδικά αναφιλητά και ένα γιατί, ένα γιατί.....

Ένα ποίημα για τη χαμένη ζωή

Και εγέννετο Τέλος.

Πριν γεννηθεί η αρχή.

Πριν ξεκινήσει η αγάπη.

Ένα ανεκπλήρωτο συναίσθημα να πλανιέται σε έναν απέραντο κάμπο με κίτρινα άνθη.

Η σιγαλιά.

Το φως των αστερίων.

1 2 3 4 μίλημα λέξεων σύμπαντος.

Οι ξανθιές σου έννοιες στο ηλιοκαμένο σου μέτωπο.

Ο ρυθμός του σύμπαντος.

Οι ατελείωτοι παλμοί της καρδιάς του.

Της ίδιας του της ψυχής.

Της ψυχής που μας δένει σε κύκλο να συνεχίζουμε αιώνια στην απεραντοσύνη.

Τέλος εδώ ζωή.

Έφυγες μiα νύχτα χωρίς να σου κλέψω τη γλυκιά σου αναπνοή.

Μοιρολόγησε τώρα πάνω από το νεκρικό μου μάρμαρο για σένα που δεν σε έζησα ποτέ.

Για σένα που πόθησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Πλέξε τώρα την ελεγεία που μου πρέπει.

Μόνο μην κλάψεις.

Τα δάκρυα ορίστηκαν μόνο για μένα.

Δεν είχα δυνατή ψυχή.

Δεν κατάφερα να τους δώσω πνευματική υπόσταση.

Να τα μεταφράσω στη γλώσσα των ανθρώπων.

Πως το ψέμα τους έγινε δική μας αλήθεια

"Είπαν πως την είχες αγαπήσει σε μια κρίση μαύρου πυρετού." Έγραφε ο Νίκος Καββαδίας στο Σταυρό του Νότου. Στίχος που παραπέμπει προφανώς σε κάποια γυναίκα, αλλά στο δικό μου μυαλό, ίσως και σε κάποιων άλλων, αυτός ο στίχος έχει πάρει μια διαφορετική ερμηνεία. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω το τραγούδι ή διαβάζω το ποίημα και φτάνω σε αυτόν το στίχο σκέφτομαι τις αλλαγές ονείρων και επιθυμιών που έχουμε μέσα στα χρόνια, και πολλές φορές αυτές οι αλλαγές επιβάλλονται από τρίτους. Είναι πιο πολύ μια συνειρμική ερμηνεία. Κάτι που θέλεις πολύ σήμερα ίσως αύριο να μη σε ενδιαφέρει. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Βασισμένη στις αλλαγές.
Δεν πρέπει να μπερδεύουμε όμως την αλλαγή με την επιβολή. Γιατί κακά τα ψέμματα...τη σημερινή κοινωνία δεν τη διαμορφώνουμε αλλά μας διαμορφώνει. Τα πάντα ξεκινούν από τα σχολικά χρόνια. Χρόνια δίχως ουσιαστική μάθηση, σχεδόν χωρίς σταγόνα γνώσης. Αυτή η στήρα ''παπαγαλία'' και η ψευτοαξιολόγηση οδηγεί τελικά σε αλλαγή ονείρων. Σε αλλαγή σχεδίων για την ίδια τη ζωή. Είναι όντως τρομακτικό αν καθίσεις και το σκεφτείς.Στη συνέχεια έρχεται η τηλεόραση και γενικότερα τα Μ.Μ.Ε. που δεν είναι ικανά να διαμορφώνουν μόνο απόψεις αλλά και χαρακτήρες.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι λύσεις για διαφυγή ελάχιστες. Η εφαρμογή τους σχεδόν αδύνατη. Και αυτό γιατί πιστεύουμε, αντίθετα με την αλήθεια, ότι ολα είναι δική μας επιλογή.

Λόγια με δύναμη

Θα ήθελα μια μέρα τα λόγια, που εκπορεύονται άλλα από το μυαλό και άλλα απο τη ψυχή μου, να αποκτήσουν δύναμη. Τη δύναμη, να προκαλούν άλλα μυαλά και άλλες ψυχές, να δημιουργούν μια δικιά τους ξεχωριστή έκφραση. Κατόρθωμα που λίγοι το έχουν κατορθώσει. Κατόρθωμα που σε φέρνει ενα σκαλοπάτι πριν τη θέωση. Γιατί είναι θεϊκό τα λόγια σου να προκαλούν έμπνευση.
Παρακάτω παραθέτω ένα ποίημα του Ρίτσου που αποτελεί τρανό παράδειγμα της παραπάνω θέσης μου, για το πως κάποια λόγια προκαλούν έμπνευση.

Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς

Καρλόβασι, 28/7/87

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ’τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν’ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ’ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.

Όταν η έμπνευση δεν είναι εδώ

Αυτό το βράδυ η έμπνευση απουσιάζει. Παρ’όλο που οι ανείπωτοι λόγοι σου ειπώθηκαν σε ένα βλέμμα. Παρ’όλο που τα άστρα φεγγοβολάνε στον ορίζοντα. Παρ’όλο που η ανοιξιάτικη αύρα δροσίζει τα τριαντάφυλλα στον κήπο.

Όλα είναι τόσο ήσυχα. Τόσο όμορφα. Αλλά όλα δίχως νόημα. Μόνο εικόνες. Εικόνες αμετάφραστες. Ακατανόητες. Σχεδόν ασύλληπτες. Το συναίσθημα που ακολουθεί λέγεται τρόμος. Φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη φοβία για κάτι που δεν κατανοώ. Για κάτι που αισθάνομαι να ρέει μέσα στο αίμα μου. Μέσα στις ίδιες μου τις φλέβες. Αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που οι σελίδες μένουν βασανιστικά κενές. Τη στιγμή που τα όνειρα αλλάζουν τρόπο έκφρασης. Έρχεται η σιωπή για να μηδενίσει τα πάντα. Για να παραδώσει το μυαλό στην ηρεμία του τίποτα. Στην ηρεμία μας νέας αρχής.

AΠΟΡΙΑ

Αν τα λόγια μας χαθούν μια μέρα σαν κοχύλια σε απέραντο βυθό. Αν οι πράξεις μας ξεχαστούν σαν να μην έγιναν ποτέ. Τότε γιατί να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε; Γιατί να συνεχίσουμε να αιμοραγούμε;

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Μερικές φορές η διαδικασία της εξομολόγησης είναι απαραίτητη, έστω και αν αυτή γίνεται έμμεσα, και όχι άμεσα, μέσα από τις γραμμές μιας ιστοσελίδας.

Πριν μία εβδομάδα, λοιπόν και ενώ χάζευα μια βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου είδα τυχαία ένα βιβλίο που με είχε σημαδέψει, τον κόσμο της Σοφίας. Ήταν το πρώτο μου εξωσχολικό βιβλίο. Η εικόνα του εξωφύλλου του ήταν σαν ανάμνηση καλοκαιριών χαμένης αθωότητας. Συνειρμικά ήρθαν εικόνες ανθισμένων κήπων και των πρώτων προσπαθειών για έκφραση στο χαρτί.

Μετά από λίγες μέρες έψαξα και το βρήκα στη βιβλιοθήκη μου. Ήταν σκονισμένο με ταλαιπωρημένο εξώφυλλο. Διάβασα την πρώτη του σελίδα. Όλα έμοιαζαν με κείνη την πρώτη φορά, τότε που είχα όνειρα, για τη λογοτεχνία, για την ποίηση. Διότι, όπως ήξερα βαθιά μέσα μου τότε και όπως διαπίστωσα και στην πράξη στη συνέχεια, η τέχνη του λόγου δεν σπουδάζετε σε καμία αίθουσα, η μαγεία των ποιημάτων δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έναν μαυροπίνακα. Αυτός είναι και ο λόγος που τα όνειρά μου δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ. Όσο τουλάχιστον μπορώ και ονειρεύομαι, όσο τουλάχιστον μπορώ και γράφω την έμπνευση μου στο χαρτί.

Είχα ξεχάσει πως με καθημερινά αντικείμενα μπορείς να πραγματοποιήσεις ταξίδια στο χρόνο. Είχα ξεχάσει πως με καθημερινά αντικείμενα αναβιώνεις αξίες ζωής.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Τραγωδία είναι η ζωή μέσα σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η άγνοια. Είμαστε φτιαγμένοι να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Οι αισθήσεις μας απλώς μας παραπλανούν, δίδοντας μας μια ψεύτικη τετραδιάστατη εικόνα της επταδιάστατης πραγματικότητας.
Τραγωδία είναι που ζούμε ανάμεσα σε σκιές ονείρων. Σε σκιές ιδανικών και συναισθημάτων που απλώς επιβάλλονται ως αληθινά.
Τραγωδία είναι ο λαβωμένος έρωτας στη σκιά της ομορφιάς, η χαμένη αγάπη στους λαβυρίνθους του κάθε εγώ,το κάθε ψεύτικο σ'αγαπώ, που δεν μπαίνει στην αιώνια πλάνη μας.
Τραγωδία είναι οτι η φυλακή τελειώνει στο σκότος και όχι στο φως της γνώσης.
Δεν είμαστε φταγμένοι για αυτό.
Τραγωδία γιατί οι άλλοι ξέρουν και εμείς όχι.
Τραγωδία.

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.

Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

Οδυσσέας Ελύτης

ΣΚΕΨΕΙΣ

I

Η έκφραση συνειδητοποιημένου πολιτικού λόγου είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Για να φτάσουμε στην κατάκτηση του, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ως μέσο την παιδεία. Αλλά τι είναι πραγματική παιδεία; Παιδεία είναι ένα πλέγμα γνώσεων. Ένα πλέγμα ατέρμονο που ξεφεύγει από τα όρια της στείρας αποστήθισης. Μία κατάσταση που μας οδηγεί στον πραγματικό εξανθρωπισμό μας, που μας απομακρύνει από τη γη και μας φέρνει πιο κοντά στον ουρανό. Τόσο σημαντική είναι η παιδεία, γιατί μέσα της ζουν όλα τα υπαρκτά και όλα τα ανύπαρκτα. Όλα τα ειπωμένα και όλα τα ανείπωτα.

II

Τελικά πρέπει να ξεχνάμε ή να συγχωρούμε; Τα λάθη είναι ανθρώπινα αλλά η συγχώρεση είναι θεϊκή. Η δικιά μας επιλογή είναι αυτή που θα μας κάνει λιγότερο ή περισσότερο θνητούς.

III

Ο Θεός δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι. Ο Θεός δεν είναι κάτω από κάποια αρχή, για να υπάρχει. Ο Θεός είναι η αρχή της αρμονικής λειτουργίας του σύμπαντος.

Είναι το αόρατο νήμα που συνδέει τους φυσικούς νόμους.

IV

Αν κάποτε φύγεις μακριά. Και ύστερα από πολλά χρόνια γυρίσεις στη πατρίδα σου, μην της πεις πόσο σου έλειψε. Να της πεις πόσο μεγάλωσε η αγάπη σου για κείνη, μέσα από κάθε δυσκολία που συνάντησες. Γιατί αυτές οι δυσκολίες σε έμαθαν να αγαπάς πραγματικά.

V

Η γέννηση μιας γλώσσας αποτελεί τη γέννηση μιας νέας κοσμοαντίληψης. Πλέον, νέες γλώσσες δεν γεννιούνται. Τώρα πια οι γλώσσες αλλάζουν και πεθαίνουν. Αποτελούν τον καθρέπτη της εξέλιξης των σύγχρονων κοινωνιών.

VI

Πάντα έψαχνα τρόπο να βρω το δρόμο προς την αληθινή γνώση. Η κοσμολογική μου θεώρηση είχε ως κύρια αρχή ότι κάποια απλά πράγματα, που συναντάμε συνέχεια στην καθημερινή μας ζωή είναι ικανά να μας οδηγήσουν στην αληθινή γνώση, στην αληθινή πραγματικότητα. Να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη λειτουργία του σύμπαντος και το δικό μας ρόλο μέσα σε αυτό, ώστε τελικά να καταφέρουμε να κατακτήσουμε αυτό που στον χριστιανισμό λέγεται «θέωση».

VII

Το βρεγμένο χώμα

Η θαλασσινή αύρα

Αντίθετες έλξεις ίδιας έκφρασης

Α.Μ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

«Έθνος είναι η ιστορία μιας γλώσσας.

Γλώσσα είναι η ιστορία ενός έθνους.»

Κ.Γεωργουσόπουλος

Ως λαός πρέπει να περηφανευόμαστε ότι έχουμε στη διάθεσή μας, το εκτενέστερο μέσον επικοινωνίας και έκφρασης δια φωνής και γραφής. Την ελληνική γλώσσα. Μία γλώσσα που αποτελείται από εκατομμύρια λέξεις και η οποία είναι δομημένη βάση μαθηματικών προτύπων. Οι δυνατότητες που μας προσφέρει ως μέσον έκφρασης είναι τεράστιες. Σχεδόν απεριόριστες. Φροντίζουμε όμως εμείς να της θέτουμε όρια, νοθεύοντάς την και περιορίζοντας το καθημερινό λεξιλόγιό μας σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Τα αίτια αυτού του φαινομένου είναι πολλά αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα: Η ελληνική γλώσσα υφίσταται συρρίκνωση.

Στην νεοελληνική κοινωνία υπάρχει έντονο το ρεύμα της εκμάθησης ξένων γλωσσών. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω της είσοδο της Ελλάδας, και γενικότερα ολόκληρου του πλανήτη, σε μία εποχή όπου την χαρακτηρίζει η πολυπολιτισμικότητα, αφετέρου γιατί στην ελληνική νεολαία υπάρχει σαν μόδα η χρησιμοποίηση ξενόγλωσσων φράσεων και εκφράσεων. Αυτή συνύπαρξη δύο ή και περισσοτέρων γλωσσών σε μια κοινωνία είναι φυσικό να προκαλέσει το σταδιακό περιορισμό μιας εκ των γλωσσών, και συνήθως περισσότερο ζημιωμένη βγαίνει η πλουσιότερη από αυτές. Σε συνδυασμό και με την περιορισμένη παιδεία που προσφέρεται στα σχολεία, η κατάσταση γίνεται σιγά-σιγά επικίνδυνη.

Πλέον, ειδικά τα άτομα νεαρής ηλικίας έχουν φτάσει να μιλούν μια γλώσσα αρκετά διαφορετική της νέας ελληνικής. Άλλες Λέξεις κόβονται, άλλες συγκολλούνται με αντίστοιχες ξενόγλωσσες και σε κάποιες προστίθενται ξενόγλωσσες καταλήξεις. Είναι ένα αντίκτυπο της συμπεριφοράς των γηραιότερων προς τη γλώσσα τους. Γιατί αυτή την ικανότητα έχουν οι νέοι, να διακρίνουν διαθέσεις από τους μεγαλύτερους προς θεμελιώδεις αξίες. Και όταν βλέπουν ότι σε κάτι δεν δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό, τους μιμούνται. Και κακά τα ψέματα η ελληνική γλώσσα δεν έχει τον απαιτούμενο σεβασμό. Επικρατεί ένα κλίμα γενικότερου κομπλεξισμού για την μητρική μας γλώσσα σχεδόν από όλους ακόμα και από διανοούμενους!! Δεν υπάρχει η απαραίτητη ανύψωσή της όπως θα έπρεπε, αλλά παρατηρείται η καταδίκη της σε ολοκληρωτικό αφανισμό, από εμάς τους ίδιους. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε την ελληνική γλώσσα κατώτερη άλλων γλωσσών!! Αυτή η τάση φαίνεται ξεκάθαρα και από τις πινακίδες στους δρόμου, κάτω από τα ελληνικά η επιγραφή «μεταφράζεται» και σε ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, τέτοιου είδος φαινόμενο δεν παρατηρείται σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Ένας ακόμη λόγος που οδηγεί στη μείωση του αναστήματος της ελληνικής γλώσσας, είναι και η λεγομένη αστικοποίηση. Διότι όταν πληθυσμοί μετακινούνται από την επαρχία προς τα διάφορα μεγάλα αστικά κέντρα, για διάφορους λόγους όπως αυτός του γρήγορου εγκλιματισμού και της αποφυγής χαρακτηρισμών όπως «βλάχος» και «χωριάτης», παύουν να ομιλούν με τη διάλεκτο του τόπου τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό την σκεπάζουν με τους άχρηστους σωρούς της αγγλικοποιημένης ελληνικής και κατά αυτό τον τρόπο χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι του πλούτου της νεοελληνικής γλώσσας. Και μια γλώσσα χωρίς διαλέκτους και ιδιωματισμούς είναι μισή γλώσσα με πολύ περιορισμένο λεξικό πλούτο.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να σώσει την ελληνική γλώσσα πραγματοποιώντας τον προσωπικό του αγώνα. Να προσπαθήσει να αντισταθεί στην μόδα των αγγλοελληνικών, με τη χρησιμοποίηση πιο απλών ελληνικών εκφράσεων. Ο καθένας να μιλάει με τη δική του γλωσσική ταυτότητα, δηλαδή να αναβιώσουν οι ιδιωματισμοί και οι διάλεκτοι. Επίσης πρέπει να υπάρχει αντίδραση προς τις επιχειρήσεις που γίνονται εναντίον της ελληνικής γλώσσας (κατάργηση πολυτονικού, εισαγωγή λατινικού αλφάβητου κτλ).

Στο τέλος όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας είναι η κληρονομιά των προγόνων μας μέσα στους αιώνες και από αυτή την κληρονομιά που μας δόθηκε, εμείς θα πρέπει να υπερασπιστούμε έστω και το μισό της. Γιατί μέσα στην μητρική μας γλώσσα υπάρχουν όλοι οι προγονοί μας, ζουν μέσα της ακόμα και σήμερα. Όπως μέσα της ζει το έθνος μας. Αξίζει να σώσουμε τα ιδανικά που εκφράζονται μέσα από τη γλώσσα και κυρίως από το έθνος , το δικό μας έθνος.

Α.Μ.

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Δημοκρατία καλείται το πολίτευμα το οποίο γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα. Η αρχή έγινε με το νομοθετικό έργο του Σόλωνα στη συνέχεια ακολούθησε το πολιτικό έργο διαφόρων μεγάλων ανδρών, όπως του Πεισίστρατου, του Κλεισθένη και του Θεμιστοκλή, για να μπορέσει να θεμελιωθεί με γερά θεμέλια και να φτάσει στο απόλυτο απόγειό της με την πολιτεία του Περικλή. Μάλιστα από την πολιτεία εκείνη έχουν μείνει μέχρι τις μέρες μας δύο σημαντικότατα μνημεία για όλη την ανθρωπότητα. Το ένα είναι μνημείο ύλης, ο Παρθενώνας και το άλλο είναι μνημείο λόγου, ο Επιτάφιος του Περικλή γραμμένος από τον Θουκυδίδη.

Η δημοκρατία ως έννοια και ως πολιτικό σύστημα επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας, παρόλο που έχει υποστεί κάποιες αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές είναι απολύτως λογικές καθώς η σημερινή εποχή και η τότε είναι τόσο διαφορετικές που δεν μπορούν καν να συγκριθούν, ειδικά σε αυτό το λεπτό ζήτημα του πολιτεύματος.

Πολλοί όμως είναι εκείνοι που θεωρούν την σημερινή μορφή δημοκρατίας ως ένα κακέκτυπο της πραγματικής δημοκρατίας που μεσουρανούσε στην αρχαία Αθήνα, εξαιτίας αυτών των αλλαγών. Αυτή η άποψη είναι ιδιαίτερα ισχυρή, αν αναλογιστεί κανείς ότι μια μορφή του σημερινού κοινοβουλευτισμού υπήρχε σε κάποιες πόλεις τις Σικελίας, αυτή η μορφή πολιτεύματος όμως θεωρούταν ολιγαρχία. Επίσης στη σημερινή δημοκρατία δεν μπορεί ο καθένας να προτείνει νόμους, να προτείνει θέμα αλλαγής νόμων, να θέσει θέμα αλλαγής πολιτικής, εσωτερικής ή εξωτερικής. Βέβαια, αυτά γίνονται (πάντα σε θεωρητικό επίπεδο) από τους εκλεγμένους ψηφοφόρους του λαού, οι οποίοι εκλέγονται όταν οι απόψεις τους ταυτίζονται με αυτές των ψηφοφόρων. Έτσι, όλοι όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου έμμεσα δηλώνουν το παρόν στη βουλή μέσω των αντιπροσώπων τους. Όμως η διαφθορά είναι και εκείνη παρούσα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αρχίζει και πριονίζει σιγά-σιγά τις ρίζες της δημοκρατίας.

Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη. Η οποία υποστηρίζει ότι η σημερινή μορφή δημοκρατίας είναι η τελειότερη μορφή δημοκρατίας ανά τους αιώνες. Ο ισχυρισμός αυτός προκύπτει από την ανάλυση του αρχαίου Αθηναϊκού πολιτεύματος και του τρόπου λειτουργίας του εκτενέστερα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι στην Αθηναϊκή δημοκρατία όλοι είχαν δικαίωμα ψήφου και εκφοράς άποψης στην εκκλησία του δήμου. Κάτι τέτοιο όμως είναι τελείως λάθος. Κάτι τέτοιο θα γίνεται διακριτό και στα λόγια του Περικλή-Θουκυδίδη: «Καί όνομα μέν διά τό μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται.» Δηλαδή μας λέει ξεκάθαρα ότι η διακυβέρνηση του κράτους δεν βρίσκεται στα χέρια των λίγων αλλά των πολλών. Βασική διαφορά με τη σημερινή δημοκρατία , όπου η διακυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια όλων. Στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες, οι δούλοι, οι μέτοικοι και εκείνοι που δεν ήταν γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες. Κατά αυτό τον τρόπο έχουμε έναν αποκλεισμό πολλών κοινωνικών ομάδων, έναν αποκλεισμό που κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αντιδημοκρατικό με τα σημερινά μέτρα.

Αυτές είναι οι δύο απόψεις για τη σχέση αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας και της σύγχρονης . Οι θιασώτες τους όμως κάνουν ένα λάθος. Συγκρίνουν όπως προανέφερα δύο εποχές τελείως διαφορετικές. Από τη μία βέβαια οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, από την άλλη οι συνθήκες τότε ήταν τελείως διαφορετικές σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας. Αντί λοιπόν να λογομαχούμε για το ποια δημοκρατία από τις δύο είναι πιο δημοκρατική, καλό θα ήταν να δούμε αν οι πανανθρώπινες αξίες που θεμελιώθηκαν εκείνη την εποχή εφαρμόζονται και στο δικό μας πολιτικό σύστημα και στην καθημερινότητά μας, γιατί καλή η θεωρεία αλλά όταν δεν εφαρμόζεται στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από λόγια. Η αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία μας έδωσε απλά μια βάση με ισχυρά θεμέλια, εμείς οφείλουμε να επεκτείνουμε το κτίσμα μέχρι κάποια στιγμή να τελειοποιηθεί.

Αναμφίβολα οι ευθύνες και υποχρεώσεις μας είναι πολλές. Όχι μόνο ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων αλλά και ως σύγχρονες σκεπτόμενες οντότητες. Η κατάσταση όμως είναι απογοητευτική. Ο Ελληνικός λαός έχει καταλήξει, όχι μόνο ένας λαός χωρίς πολιτική κρίση αλλά και χωρίς πολιτική παιδεία. Αυτό συνεπάγεται από την πλήρη αδιαφορία και άγνοια των σημερινών νέων για τα πολιτικά πράγματα (εδώ αξίζει να παραθέσουμε το απόσπασμα από τον επιτάφιο του Περικλή : «μόνοι γαρ, τον τε μηδέν τωνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν.») αλλά και από τα εκλογικά αποτελέσματα τόσο σε εθνικό, τοπικό αλλά και κομματικό επίπεδο.

Η έλλειψη κρίσης και παιδείας μας έχει οδηγήσει σε άλλα ζοφερά μονοπάτια. Μας έχουν στερηθεί βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, χωρίς να έχει γίνει καν αντιληπτή αυτή η αυθαιρεσία. Τρανό παράδειγμα είναι η καταπάτηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Αλήθεια ποιος απλός πολίτης που έχει συμπληρώσει 25 έτη εν ζωή μπορεί να θέσει υποψηφιότητα; Η αλήθεια είναι τραγική. Κανείς. Βέβαια, εξαιρούνται αυτοί που έχουν πολιτική παράδοση στην οικογένεια, όσοι προβάλλονται από την τηλεόραση και αυτοί που ακολουθούν το λειτούργημα του τραγουδιστή. Πως μία χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική έχει επιτρέψει να εδραιωθεί μια τέτοια κατάσταση;

Μέσα σε αυτό το κλίμα της πολιτικής απαιδευσιάς, έχουν βρει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν κάποιες ομάδες καταπίεσης και εκφοβισμού των πολιτών, έξω αλλά και μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Τέτοιες είναι οι εξωκοινοβουλευτικές ομάδες που ανήκουν είτε στην άκρα δεξιά είτε στην άκρα αριστερά και εφαρμόζουν ‘‘παράνομη’’ τρομοκρατία και καταστροφές στην δημόσια περιουσία, με πρόφαση τα πιστεύω τους για μια πιο δίκαιη κοινωνία όπως χαρακτηριστικά ισχυρίζονται. Υπάρχει όμως και μια τέτοια ομάδα μέσα στο σύστημα που ασκεί ‘‘νόμιμη’’ τρομοκρατία. Μια ομάδα που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε κοινωνική τάξη. Μια κοινωνική τάξη η οποία γλιτώνει την στράτευση και που θεωρεί τον εαυτό της την σιδηρά χείρα της δικαιοσύνης. Μια κοινωνική τάξη που ξυλοκοπεί συνταξιούχους και φοιτητές. Αποτελούν την κρυφή τυραννία μέσα στη δημοκρατία.

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή δημοκρατία και κατά συνέπεια και στην κοινωνία. Και πολίτες και πολιτικοί. Και νέοι και μεγαλύτεροι. Το πιο σημαντικό βήμα για την καταπολέμηση της κατάστασης είναι η συνειδητοποίηση της. Αυτό θα γίνει με την ενασχόληση με τα πολιτικά πράγματα. Και λέγοντας ενασχόληση δεν εννοούμε μόνο την υποψηφιότητα, αλλά και την ενημέρωση για τις πολιτικές εξελίξεις για τους νόμους που προορίζονται να ψηφιστούν στη βουλή, για την κατάσταση που επικρατεί στο κάθε κόμμα, για τις απόψεις και την ιδεολογία του κάθε κόμματος κτλ.

Ένα δεύτερο βήμα είναι η παιδεία. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να παρέχεται στα παιδιά σωστή μόρφωση, ώστε να μπορούν να αναπτύξουν στο μέλλον κριτική σκέψη και να εκφέρουν την δική τους ολοκληρωμένη άποψη για τα πολιτικά θέματα. Αλλά η μόρφωση δεν σταματάει στο σχολείο πρέπει ο καθένας να ασχολείται και να παλεύει καθημερινά για να την αποκτήσει και να τη ολοκληρώσει.

Όλα είναι στο χέρι μας. Να μπορέσουμε δηλαδή να κάνουμε το πολίτευμα μας δημοκρατία, με την πραγματική της έννοια όπως την γνώρισε η ανθρωπότητα από την αρχαία Ελλάδα. Δηλαδή, η εξουσία να πηγάζει από τον ίδιο το λαό με σκοπό τη δικαιοσύνη και τη ισότητα, έτσι ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να μπορέσει να ασχολείται ανενόχλητος και με άλλα ζητήματα όπως την καλλιέργεια του πνεύματος. Να λειτουργήσει έτσι, η δημοκρατία σαν ένα μέσο για την ολοκληρωτική αποκτήνωση του ανθρώπου.

Α.Μ.

14/1/08