Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Είμαι τόσο κοντά σου....

Άκουσε τις κραυγές των βλεμμάτων μου.....είμαι τόσο κοντά σου, γιατί δεν ακούς; Περιπλανιέμαι σε θάλασσες ατελείωτες αναζητώντας τον ερωτά σου, και εσύ είσαι έτοιμη, έτοιμη να χαθείς σε ξένους ωκεανούς....είμαι τόσο κοντά σου, γιατί δεν ακούς;
Κρατώ στα χέρια μου το όνειρο που ψάχνεις σε μακρινούς αστερισμούς
τα λόγια της ευτυχίας σου που δόθηκαν στη λήθη, γιατί δεν ακούς;
Τόσο κοντά σου, τόσο κοντά σου γιατί δεν μ' ακούς;

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Βράδυ δίχως Πανσέληνο

Πονάω σαν την ηλιαχτίδα που βουτάει στον ωκεανό
Χωρίζομαι και ενώνομαι
στα 2
στα 3
στα 4
και πάλι 1.

Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου
Προσπαθώ να ψελλίσω λόγους μαγικούς

Αντίστροφα μετράω το χρόνο που κυλάει αργά
Αντίστροφα μετουσιώνω τις τύψεις σαν φταίξιμο άλλου

Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου
Προσπαθώ να σε φτάσω

Αλλά αγαπάς την άλλη μου ζωή
Καιρό έχω αλήθεια να πονέσω.

Χωρίζομαι και ενώνομαι
στα 2
στα 3
στα 4
και πάλι 1.

Που πήγαν τα δάκρυα;
Που πήγε εκείνο το ροζ καλάθι με τις ευχές σου;

Σιωπή

Δεν μιλάω. Δεν μιλάω.
Σιωπή.
Αλλά δεν ακούω τίποτα.
Δεν ακούω μια συγγνώμη.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Παγωνιά

Και είμαι μόνος μεσ'της νυχτιάς την παγωνιά, Θε μου, γιατί δεν ξημερώνει.....;

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Somnium

Σαν ψέμα μου φάνηκε η σημερινή πραγματικότητα, τόσο ζέστη, τόσο κούραση πάνω στα βλέφαρα, αλλά τα τζιτζίκια φάνταζαν ανυπόφορα...τόσο ζέστη...και οι σκέψεις του μεσημεριού καίνε σαν την καυτή άμμο, ανυπόφορες.....το μαξιλάρι μουσκεμένο από την ντροπή....τότε άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα στην παραίσθηση της παραλίας.
Η παραλία.Άδεια μελαγχολική.Ήθελα πολύ να βουτήξω...αλλά τα κύματα με απειλούσαν με ηχηρές κραυγές μιας προαιώνιας γλώσσας. Βάδιζα στην άμμο....είχε πια πέσει απόγευμα....τότε ήταν....τότε που άκουσα τη φωνή της για πρώτη φορά...γύρισα να κοιτάξω, κανείς, τίποτα...."τα κύματα", σκέφτηκα και συνέχισα την άσκοπη πορεία μου.....ξανά η φωνή της.....σταμάτησα παγωμένος...."δεν είσαι από εδώ..."σκέφτηκα και τότε εκείνη μου απάντησε καταφατικά...."είμαι από ένα μέρος πέρα από το δικό σου χώρο και χρόνο, πέρα από τη δική σου σκέψη και αλήθεια,ίσως υπήρξα πριν από σένα, ίσως να είσαι εσύ το παρελθόν, δεν ξέρω...δεν είμαι νεκρή αλλά ούτε ζω αυτό που αποκαλείς εσύ ζωή, νοιώθω πόσο αλλόκοτος θα ήσουν στα μάτια μου, αλλά οι ψυχές μας είναι τόσο ίδιες και εγώ θα σου ήμουν αλλόκοτη....η πνευματικότητα μου με κάνει να αντιλαμβάνομαι το φόβο σου, μη φοβάσαι, ο ηθικός νόμος που με εκφράζει δεν δικαιολογεί φόβο, άσε με να διαβάσω τον νου σου.....άλλη πραγματικότητα αλήθεια...είστε ύλη που διακατέχεται από πνεύμα...ενώ σε μας η ύλη είναι καθαρά απομεινάρι της εξέλιξης....βλέπω και συν αισθήματα...ώστε ο έρωτας υπάρχει και σε αυτή τη γωνιά του κόσμου..."
Ύστερα μόνο ο ήχος των κυμάτων,...ήταν όνειρο; μήπως η ζέστη; Επέστρεψα στο ζεστό δωμάτιο....απλά μου έλειπε ύπνος αυτό ήταν.Η κούραση.Αλλά πως η κούραση μπορεί να σου αγγίζει τη ψυχή...;

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Ξωθιά

Πίνω απο μία αλήθεια που δεν θα πω ποτέ, ξεχνώ στη ζάλη των ονείρων λέξεις και χαμόγελα που ανυψώνουν αλλά και αρρωσταίνουν, σε ένα γλυκό πόνο που δεν ορίστηκε για μένα, σε μια γλυκιά αντωνυμία του έρωτα που εκφράστηκε με ξένους φθόγγους. Μακριά μου και ας βρίσκεσαι κάθε μέρα τόσο κοντά...μια παραίσθηση ανακατεμένη με ασημοκεντημένες ωδές παραμυθιού....και πόσο πονάει αύτο το όραμα.....δεν θα μιλήσω ποτέ....για να μη χαθεί για πάντα....για να μη ξυπνήσω από αυτό τον μακρύ γλυκό ύπνο.....

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Πάει Καιρός.....

Πάει καιρός...αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπω, ποτέ δεν σταματώ...πάντα θα είμαι κάπου εδώ τριγύρω....σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι της πόλης με σόλες φορτωμένες χιλιόμετρα, με σκέψεις φορτωμένες αλήθεια....Έπαψα πια να κρίνω φωναχτά, για αυτό κρύφτηκα, φοβούμενος το λάθος. Η νύχτα με αγκάλιασε με στοργή...δεν ήξερα ότι υπάρχει τόσο ηρεμία πια στον κόσμο...το χώμα είναι υγρό...ανοιξιάτικη βροχή...Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα μου λείψει πιο πολύ από την ημέρα...το φως του ήλιου; Μάλλον όχι...Πάντα μου έκαιγε βαθιά τα μάτια με τρόπο απόκοσμο...Το πλήθος να τρέχει στους δρόμους; Η ζέστη; Τίποτα από αυτά...μόνο κάποιες εικόνες ίσως....Όπως το χαμόγελό της σε εκείνη την παραλία, εικόνα γεμάτη φως, φως και κάτι ακόμη...ανεξήγητο. Σταματώ και αφουγκράζομαι...νυχτοπούλια....Οι πράξεις μας μετράνε πιο πολύ από τα λόγια μας...και ναι έκανα λάθη, ίσως πρόδωσα χωρίς να το καταλάβω....δεν θέλω μόνο να παίρνω αλλά και να δίνω....αλλά ίσως δεν έμαθα να το κάνω σωστά...Ένας καθρέφτης στη μέση του δρόμου..παρατημένος...καθρεπτίζει το λευκό μου πρόσωπο και τα μαύρα μου μαλλιά...αλλάζω δρόμο....Πότε έπαψα να σκέφτομαι διαφορετικά; Δεν θυμάμαι...Δεν θυμάμαι πλέον πολλά...ίσως να φταίει το ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ....Αρχίζω και νυστάζω...χαράζει....ήρθε η ώρα της ανάπαυσης...

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Τίποτα

Τίποτα δεν γεννήθηκε για να με κρατήσει....πάνω στην αλλαγή του φωτός να νοιώσω.....και είναι αλήθεια πως ξέρω τα πρωινά που ξυπνάω ότι δεν γεννήθηκα για το υπερθετικό ούτε καν για το θετικό. Θα απομείνω στην άκρη εκείνου εκεί του βράχου και θα προσπαθήσω να κατανοήσω τι θα πει να ελπίζεις.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Η αναζήτηση

Σήμερα είπα να πάω μια μικρή εκδρομή. Άφησα το μακρινό μου άστρο, την μοναδική μου αλήθεια, και κατηφόρισα προς τους ορυζώνες. Εκεί είδα έναν παλιόφιλο που έψαχνε μια χαμένη ελπίδα. Τον βοήθησα. Μετά από πολύ ψάξιμο του είπα:"Οι λέξεις μας κάποτε θα χαθούν, σαν ζωγραφιές στην άμμο. Πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα όνειρά μας θα κρατήσουν πιο πολύ;" Τότε εκείνος απάντησε:"Τα όνειρα δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ. Τα άστρα κάθε βράδυ μας το δείχνουν και ο άνεμος μας το ψιθυρίζει."