Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Βράδυ δίχως Πανσέληνο

Πονάω σαν την ηλιαχτίδα που βουτάει στον ωκεανό
Χωρίζομαι και ενώνομαι
στα 2
στα 3
στα 4
και πάλι 1.

Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου
Προσπαθώ να ψελλίσω λόγους μαγικούς

Αντίστροφα μετράω το χρόνο που κυλάει αργά
Αντίστροφα μετουσιώνω τις τύψεις σαν φταίξιμο άλλου

Προσπαθώ να μιλήσω στο λευκό άτι πάνω από το κρεββάτι μου
Προσπαθώ να σε φτάσω

Αλλά αγαπάς την άλλη μου ζωή
Καιρό έχω αλήθεια να πονέσω.

Χωρίζομαι και ενώνομαι
στα 2
στα 3
στα 4
και πάλι 1.

Που πήγαν τα δάκρυα;
Που πήγε εκείνο το ροζ καλάθι με τις ευχές σου;

1 σχόλιο:

Σταλαγματιά είπε...

Είναι κάτι βράδια που ψάχνεις τις λέξεις μα δεν βρίσκεις καμία, τρομαγμένα πουλιά που χάθηκαν την στιγμή που όλα γύρω σου φωνάζανε.
Κανείς δεν μπορεί να μας υποσχεθεί πως θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε ή πως θα ακούσουμε αυτά που πραγματικά μας αξίζουν όμως η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που περιμένουν να τις κατακτήσουμε ακόμη κι όταν δεν τα καταφέρουμε τουλάχιστον θα έχουμε ζήσει το ταξίδι!!

Καλό ξημέρωμα