Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Somnium

Σαν ψέμα μου φάνηκε η σημερινή πραγματικότητα, τόσο ζέστη, τόσο κούραση πάνω στα βλέφαρα, αλλά τα τζιτζίκια φάνταζαν ανυπόφορα...τόσο ζέστη...και οι σκέψεις του μεσημεριού καίνε σαν την καυτή άμμο, ανυπόφορες.....το μαξιλάρι μουσκεμένο από την ντροπή....τότε άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα στην παραίσθηση της παραλίας.
Η παραλία.Άδεια μελαγχολική.Ήθελα πολύ να βουτήξω...αλλά τα κύματα με απειλούσαν με ηχηρές κραυγές μιας προαιώνιας γλώσσας. Βάδιζα στην άμμο....είχε πια πέσει απόγευμα....τότε ήταν....τότε που άκουσα τη φωνή της για πρώτη φορά...γύρισα να κοιτάξω, κανείς, τίποτα...."τα κύματα", σκέφτηκα και συνέχισα την άσκοπη πορεία μου.....ξανά η φωνή της.....σταμάτησα παγωμένος...."δεν είσαι από εδώ..."σκέφτηκα και τότε εκείνη μου απάντησε καταφατικά...."είμαι από ένα μέρος πέρα από το δικό σου χώρο και χρόνο, πέρα από τη δική σου σκέψη και αλήθεια,ίσως υπήρξα πριν από σένα, ίσως να είσαι εσύ το παρελθόν, δεν ξέρω...δεν είμαι νεκρή αλλά ούτε ζω αυτό που αποκαλείς εσύ ζωή, νοιώθω πόσο αλλόκοτος θα ήσουν στα μάτια μου, αλλά οι ψυχές μας είναι τόσο ίδιες και εγώ θα σου ήμουν αλλόκοτη....η πνευματικότητα μου με κάνει να αντιλαμβάνομαι το φόβο σου, μη φοβάσαι, ο ηθικός νόμος που με εκφράζει δεν δικαιολογεί φόβο, άσε με να διαβάσω τον νου σου.....άλλη πραγματικότητα αλήθεια...είστε ύλη που διακατέχεται από πνεύμα...ενώ σε μας η ύλη είναι καθαρά απομεινάρι της εξέλιξης....βλέπω και συν αισθήματα...ώστε ο έρωτας υπάρχει και σε αυτή τη γωνιά του κόσμου..."
Ύστερα μόνο ο ήχος των κυμάτων,...ήταν όνειρο; μήπως η ζέστη; Επέστρεψα στο ζεστό δωμάτιο....απλά μου έλειπε ύπνος αυτό ήταν.Η κούραση.Αλλά πως η κούραση μπορεί να σου αγγίζει τη ψυχή...;

Δεν υπάρχουν σχόλια: