ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

«Έθνος είναι η ιστορία μιας γλώσσας.

Γλώσσα είναι η ιστορία ενός έθνους.»

Κ.Γεωργουσόπουλος

Ως λαός πρέπει να περηφανευόμαστε ότι έχουμε στη διάθεσή μας, το εκτενέστερο μέσον επικοινωνίας και έκφρασης δια φωνής και γραφής. Την ελληνική γλώσσα. Μία γλώσσα που αποτελείται από εκατομμύρια λέξεις και η οποία είναι δομημένη βάση μαθηματικών προτύπων. Οι δυνατότητες που μας προσφέρει ως μέσον έκφρασης είναι τεράστιες. Σχεδόν απεριόριστες. Φροντίζουμε όμως εμείς να της θέτουμε όρια, νοθεύοντάς την και περιορίζοντας το καθημερινό λεξιλόγιό μας σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Τα αίτια αυτού του φαινομένου είναι πολλά αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα: Η ελληνική γλώσσα υφίσταται συρρίκνωση.

Στην νεοελληνική κοινωνία υπάρχει έντονο το ρεύμα της εκμάθησης ξένων γλωσσών. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω της είσοδο της Ελλάδας, και γενικότερα ολόκληρου του πλανήτη, σε μία εποχή όπου την χαρακτηρίζει η πολυπολιτισμικότητα, αφετέρου γιατί στην ελληνική νεολαία υπάρχει σαν μόδα η χρησιμοποίηση ξενόγλωσσων φράσεων και εκφράσεων. Αυτή συνύπαρξη δύο ή και περισσοτέρων γλωσσών σε μια κοινωνία είναι φυσικό να προκαλέσει το σταδιακό περιορισμό μιας εκ των γλωσσών, και συνήθως περισσότερο ζημιωμένη βγαίνει η πλουσιότερη από αυτές. Σε συνδυασμό και με την περιορισμένη παιδεία που προσφέρεται στα σχολεία, η κατάσταση γίνεται σιγά-σιγά επικίνδυνη.

Πλέον, ειδικά τα άτομα νεαρής ηλικίας έχουν φτάσει να μιλούν μια γλώσσα αρκετά διαφορετική της νέας ελληνικής. Άλλες Λέξεις κόβονται, άλλες συγκολλούνται με αντίστοιχες ξενόγλωσσες και σε κάποιες προστίθενται ξενόγλωσσες καταλήξεις. Είναι ένα αντίκτυπο της συμπεριφοράς των γηραιότερων προς τη γλώσσα τους. Γιατί αυτή την ικανότητα έχουν οι νέοι, να διακρίνουν διαθέσεις από τους μεγαλύτερους προς θεμελιώδεις αξίες. Και όταν βλέπουν ότι σε κάτι δεν δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό, τους μιμούνται. Και κακά τα ψέματα η ελληνική γλώσσα δεν έχει τον απαιτούμενο σεβασμό. Επικρατεί ένα κλίμα γενικότερου κομπλεξισμού για την μητρική μας γλώσσα σχεδόν από όλους ακόμα και από διανοούμενους!! Δεν υπάρχει η απαραίτητη ανύψωσή της όπως θα έπρεπε, αλλά παρατηρείται η καταδίκη της σε ολοκληρωτικό αφανισμό, από εμάς τους ίδιους. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε την ελληνική γλώσσα κατώτερη άλλων γλωσσών!! Αυτή η τάση φαίνεται ξεκάθαρα και από τις πινακίδες στους δρόμου, κάτω από τα ελληνικά η επιγραφή «μεταφράζεται» και σε ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, τέτοιου είδος φαινόμενο δεν παρατηρείται σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Ένας ακόμη λόγος που οδηγεί στη μείωση του αναστήματος της ελληνικής γλώσσας, είναι και η λεγομένη αστικοποίηση. Διότι όταν πληθυσμοί μετακινούνται από την επαρχία προς τα διάφορα μεγάλα αστικά κέντρα, για διάφορους λόγους όπως αυτός του γρήγορου εγκλιματισμού και της αποφυγής χαρακτηρισμών όπως «βλάχος» και «χωριάτης», παύουν να ομιλούν με τη διάλεκτο του τόπου τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό την σκεπάζουν με τους άχρηστους σωρούς της αγγλικοποιημένης ελληνικής και κατά αυτό τον τρόπο χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι του πλούτου της νεοελληνικής γλώσσας. Και μια γλώσσα χωρίς διαλέκτους και ιδιωματισμούς είναι μισή γλώσσα με πολύ περιορισμένο λεξικό πλούτο.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να σώσει την ελληνική γλώσσα πραγματοποιώντας τον προσωπικό του αγώνα. Να προσπαθήσει να αντισταθεί στην μόδα των αγγλοελληνικών, με τη χρησιμοποίηση πιο απλών ελληνικών εκφράσεων. Ο καθένας να μιλάει με τη δική του γλωσσική ταυτότητα, δηλαδή να αναβιώσουν οι ιδιωματισμοί και οι διάλεκτοι. Επίσης πρέπει να υπάρχει αντίδραση προς τις επιχειρήσεις που γίνονται εναντίον της ελληνικής γλώσσας (κατάργηση πολυτονικού, εισαγωγή λατινικού αλφάβητου κτλ).

Στο τέλος όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας είναι η κληρονομιά των προγόνων μας μέσα στους αιώνες και από αυτή την κληρονομιά που μας δόθηκε, εμείς θα πρέπει να υπερασπιστούμε έστω και το μισό της. Γιατί μέσα στην μητρική μας γλώσσα υπάρχουν όλοι οι προγονοί μας, ζουν μέσα της ακόμα και σήμερα. Όπως μέσα της ζει το έθνος μας. Αξίζει να σώσουμε τα ιδανικά που εκφράζονται μέσα από τη γλώσσα και κυρίως από το έθνος , το δικό μας έθνος.

Α.Μ.