Αυτό το βράδυ η έμπνευση απουσιάζει. Παρ’όλο που οι ανείπωτοι λόγοι σου ειπώθηκαν σε ένα βλέμμα. Παρ’όλο που τα άστρα φεγγοβολάνε στον ορίζοντα. Παρ’όλο που η ανοιξιάτικη αύρα δροσίζει τα τριαντάφυλλα στον κήπο.
Όλα είναι τόσο ήσυχα. Τόσο όμορφα. Αλλά όλα δίχως νόημα. Μόνο εικόνες. Εικόνες αμετάφραστες. Ακατανόητες. Σχεδόν ασύλληπτες. Το συναίσθημα που ακολουθεί λέγεται τρόμος. Φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη φοβία για κάτι που δεν κατανοώ. Για κάτι που αισθάνομαι να ρέει μέσα στο αίμα μου. Μέσα στις ίδιες μου τις φλέβες. Αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που οι σελίδες μένουν βασανιστικά κενές. Τη στιγμή που τα όνειρα αλλάζουν τρόπο έκφρασης. Έρχεται η σιωπή για να μηδενίσει τα πάντα. Για να παραδώσει το μυαλό στην ηρεμία του τίποτα. Στην ηρεμία μας νέας αρχής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου