Ένα ποίημα για τη χαμένη ζωή

Και εγέννετο Τέλος.

Πριν γεννηθεί η αρχή.

Πριν ξεκινήσει η αγάπη.

Ένα ανεκπλήρωτο συναίσθημα να πλανιέται σε έναν απέραντο κάμπο με κίτρινα άνθη.

Η σιγαλιά.

Το φως των αστερίων.

1 2 3 4 μίλημα λέξεων σύμπαντος.

Οι ξανθιές σου έννοιες στο ηλιοκαμένο σου μέτωπο.

Ο ρυθμός του σύμπαντος.

Οι ατελείωτοι παλμοί της καρδιάς του.

Της ίδιας του της ψυχής.

Της ψυχής που μας δένει σε κύκλο να συνεχίζουμε αιώνια στην απεραντοσύνη.

Τέλος εδώ ζωή.

Έφυγες μiα νύχτα χωρίς να σου κλέψω τη γλυκιά σου αναπνοή.

Μοιρολόγησε τώρα πάνω από το νεκρικό μου μάρμαρο για σένα που δεν σε έζησα ποτέ.

Για σένα που πόθησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Πλέξε τώρα την ελεγεία που μου πρέπει.

Μόνο μην κλάψεις.

Τα δάκρυα ορίστηκαν μόνο για μένα.

Δεν είχα δυνατή ψυχή.

Δεν κατάφερα να τους δώσω πνευματική υπόσταση.

Να τα μεταφράσω στη γλώσσα των ανθρώπων.