Οι λέξεις μου

Πόσο ακόμη θα ονειρεύομαι την άγνωστη μορφή σου; Πόσο ακόμη θα διστάζω να μιλήσω στην ευτυχία; Τα γέλια ενός χαμένου φίλου, τα γέλια μιας σκιάς μου θυμίζουν εκείνον τον ήλιο, μου φέρνουν στον νου το θορυβοποιό φως του. Πως άλλαξα έτσι; Πως ξέχασα έτσι; Την μάνα μου που ερχόταν κάθε λίγο έξω από την αυλόπορτα με ένα σωρό φιλιά στην αγκαλιά της. Τη νεραϊδούλα που περίμενε με ένα χαμόγελο στους κήπους με τις τριανταφυλλιές. Τους επαναστάτες που είχαν σαν όπλα πέτρες και ξύλα. Πόσο ακόμη θα ξεχνώ τα λόγια σου δίπλα στο ποταμάκι; Πόσο ακόμη θα γερνώ σαν εκείνο το δέντρο που μας κοίμιζε στην αγκαλιά του τόσους αιώνες; Πάντα στο τέλος αλλάζει η ζωή ή ξαναγεννιόμαστε. Σαν εκείνο το αστέρι που έριξα και έγινε παπαρούνα. Σαν τα ψέμματά μου που έγιναν αλήθειες.
Τα ξανθά σου όνειρα άρχισαν να με φοβίζουν. Όπως εκείνο το κοριτσάκι που στέκεται και μου τραγουδά κάθε σούρουπο. Τα ξανθά σου όνειρα γίνονται εφιάλτες. Εφιάλτες που με εκτοπίζουν από τη γαλήνη. Τώρα θα αρχίζω να κολυμπώ σε ένα γαλάζιο ουρανό ψάχνοντας για νέα όνειρα, για νέες ελπίδες. Μη λησμονείς τους δρόμους που περπάτησα και τα λόγια που φύτεψα μέσα στις καρδιές των φίλων. Άλλα έγιναν δέντρα αιώνια και άλλα ξεραμένες μαργαρίτες. Πόσο πονάω όταν μιλώ για αυτά.
Μεγαλώνει το σώμα μου και μαζί του γερνάω και εγώ. Πάντα όμως κρατάω εκείνο το φεγγαράκι που μου χάρισε ο πατέρας. Τι ωραία που κρύβει τους αστερισμούς όταν το ταξιδεύω τις νύχτες. Και σε κάποια ταξίδια βλέπω εκείνο το μακρινό φως που με καλεί επίμονα σαν μαγνήτης να κάνω το ταξίδι προς την αθανασία. Πόσο φοβάμαι το αιώνιο. Πόσο φοβάμαι τον αιώνιο έρωτα που καίει τους οφθαλμούς και σε κάνει τυφλό.
Τώρα που σίγησαν οι καλαμιές μπορώ να μιλήσω. Δεν θα φοβάμαι πλέον το σκότος. Δεν θα το βλέπω σαν απειλή. Μόνο σαν ηρεμία. Παρωδική ή αιώνια. Σαν ευκαιρία για ανάπλαση. Δίκιο έχω. Έτσι είχε πει και εκείνος που έφυγε για το ταξίδι. Έτσι μου είχε ψιθυρίσει και εκείνο το ανώνυμο κορίτσι της αλμύρας. Τι ωραία που είναι αυτή η σιγή....αλήθεια είναι πλέον.
Το να μετουσιώνεσαι σε ευλογία είναι τόσο παράξενο, αλλά και τόσο φυσικό.