Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
Ξωθιά
Πίνω απο μία αλήθεια που δεν θα πω ποτέ, ξεχνώ στη ζάλη των ονείρων λέξεις και χαμόγελα που ανυψώνουν αλλά και αρρωσταίνουν, σε ένα γλυκό πόνο που δεν ορίστηκε για μένα, σε μια γλυκιά αντωνυμία του έρωτα που εκφράστηκε με ξένους φθόγγους. Μακριά μου και ας βρίσκεσαι κάθε μέρα τόσο κοντά...μια παραίσθηση ανακατεμένη με ασημοκεντημένες ωδές παραμυθιού....και πόσο πονάει αύτο το όραμα.....δεν θα μιλήσω ποτέ....για να μη χαθεί για πάντα....για να μη ξυπνήσω από αυτό τον μακρύ γλυκό ύπνο.....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Μη χαθείς...
καλημέρα απο ΝΖ...Ευχαριστώ για το σχόλιο στον Πάτροκλο, νά ΄σαι καλά...
Τέλειο Αναστασία ταιριάζει απόλυτα....
Πολύ όμορφο κείμενο!
Πολλές καλημέρεεεεες!!!
Δημοσίευση σχολίου